Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

"Μια διαδρομή στην άκρη της θάλασσας" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Μια διαδρομή
στην άκρη της θάλασσας.
Διάλογος εσωτερικός, ονειρικός…
Διάλογος ατελείωτος…

- Θέλω να μ’ αγαπήσεις
γι’ αυτό που είμαι
κι όχι γι’ αυτό που μπορώ να δώσω.
- Φοβάμαι… Φοβάμαι να περιμένεις
από μένα.
Έχω κουραστεί να μου ζητούν,
να με περιμένουν, να μ’ αγαπάνε…
- Κουράζει η αγάπη;
- Όχι, όχι η αγάπη. Οι άνθρωποι…

Είναι οι λέξεις που επιβάλλουν
τη σιωπή.
Οι λέξεις που πλαγιάζουν ανυπόληπτα
με τον καθένα από μας
και ξημερώνονται μακριά μας.

- Μη μου υποσχεθείς τίποτα, μη μου ζητήσεις
- … να δεθείς μαζί μου; Δε δένεται κανείς
άθελά του. Κανείς δεν ταξιδεύει εν αγνοία του…

Πώς συναντιούνται οι άνθρωποι;
Πώς αναγνωρίζονται οι φόβοι,
οι επιθυμίες και οι ενοχές;

- Μείνε εδώ… Ίσως να μην υπάρχει 
παρά αυτή η γωνιά στην άκρη της θάλασσας.
Ίσως το ταξίδι να’ ναι αυτή η στιγμή
που συναντηθήκαμε.
- Το ποτέ και το πάντα χωρούν σε μια στιγμή;
- Ναι, σ’ αυτή τη στιγμή που μιλάμε…


- Μ’ αγαπάς;
- Δεν ξέρω… Ό,τι αγαπώ το’ χω μέσα μου
πάντα μαζί μου. Ό,τι αγαπώ ανασαίνω.
Χωρίς εκείνους που αγαπώ θα πάψω να υπάρχω.
- Τρομάζω…
- Απ’ τον τρόπο που αγαπώ;
- Τρέμω μη μ’ αγαπήσεις…

Ονειρεύτηκα 
πως δεν υπάρχει τίποτα
που να μπορεί να σε κρατήσει μακριά μου.
Ανώφελο…

- Μη φεύγεις, στο δικό μου ύπνο δεν πλησιάζουν τα όνειρα.
- Μόνο σκιές, με επισκέπτονται τις νύχτες.

Χωρίς φωνή
χωρίς την ουσιαστική δυνατότητα
της ομιλίας
ζητώ τις λέξεις σου για να κρατηθώ
στη σιωπή…

- Μίλα μου, πες μου… Ξημερώνει,
στο πρώτο φως θα χαθώ.
Μη μ’ αφήσεις να φύγω έτσι,
χωρίς μια λέξη.
Κράτα με… Μίλα μου… Φώναξέ με…
- Να πω ότι σ’ αγαπώ;
- Όχι, όχι αυτό! Να πεις πως δεν αντέχεις
να φύγω!
- Δεν αντέχω…

Μια διαδρομή
στην άκρη της θάλασσας.
Διάλογος εσωτερικός, ονειρικός…
Διάλογος ατελείωτος...



Φωτογραφία: Scott Crocker


"Υπεκφυγή διάσωσης" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Σε φίλους εμπιστεύτηκα
τις ήττες μου
κι ο χαμός μου
γίνηκε λιγάκι υποφερτός.
Κοιμάμαι και ξυπνώ
με μια αγωνία
που οι φόβοι
και οι ελπίδες μου
χώρια κατοικούν.
Υποσχέσεις δεν κρατάω,
τις γύρισα πίσω
για παν ενδεχόμενο.
Κάποτε, λέει,
αγαπήθηκαν με πάθος
και οι φτηνές στιγμές μου
και το λίγο μου,
ποιος μακρινός εαυτός μου
το θυμάται;
Μια γενναιόδωρη υπεκφυγή
φτάνει από πάντα
εκεί που δεν την περιμένω...



Φωτογραφία: Ανεμώνες σε θέατρο


"Διάρκεια" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Θυμάμαι συχνά

τα όμορφα λόγια

που έδωσαν σάρκα σε στιγμές

κι ακολουθούν τις μνήμες μου

από χρόνια περασμένα.

Όλο και πιο πολύ…

Ό,τι κι αν γίνει…

Τίποτα δε χάνεται…

Μια λεπτή γραμμή θα μας ενώνει…




Φωτογραφία: Batsheva Young  Ensemble («Decadance» 2015) 

"Σχοινοβατώντας" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Αγαπημένη αγωνία
που στην ύβρη αντικριστά
πασχίζεις όρθια να σταθείς.
Λευκότητα αγνή
που απόμακρη κρατείς
τη δίκη
παράωρα σαν κόπιασε
στο σπιτικό του λόγου μου να ορίσει.
Φθίνουν οι αντοχές
μα τ' ουρανού η γοητεία
καλόκακη απλώνεται
έτσι που κι ο νους με συμπόνια
την ψυχή συντρέχει.
Τραγικότητα οριακή
ανώφελης παραμυθίας
και εξουσίας υπέργηρης.
Καλότυχη εγώ, ν' αγωνιώ,
το σχοινί που πατώ
τεντωμένο είναι ακόμη...



Φωτογραφία: από την αφίσα της θεατρικής παράστασης "Ακροβάτες" 
("Coqs musiciens" και Εταιρεία Θεάτρου "Πράξη Επτά")


"Είναι κάτι πρωινά" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Είναι κάτι πρωινά
που με μεγάλη δυσκολία
βρίσκω τον δρόμο μου.
Λίγο ακόμα, παρακαλάει η νύχτα μου

- τον αποχωρισμό δεν τον αντέχει -

και τι να δώσω
που μια γουλιά καφέ δε φτάνει για το φως
και πως να μ' αντέξω
που αντί να φεύγω
στρώνω τις τσακίσεις στα σεντόνια.
Η πρώτη μου μάχη το κρεβάτι μου,
ο πρώτος μου αγώνας
το στρώσιμό του.
Κάπου γίνεται πόλεμος
η τηλεόραση ανοιχτή
οι αντοχές παραδομένες.
Κάποιοι μιλούν για χρήματα που δεν έχουν
και κάποιοι άλλοι για κάτι που είχαν κι έχασαν.
Πού είναι οι άνθρωποι;
σπαράζει ένας διόλου συμπαθής καλοντυμένος κύριος,
θα' πρεπε όλοι να είναι στον δρόμο.
Με κοιτώ, ίσα που προλαβαίνω.
Τι με κοιτάς; 
φωνάζω απ' τον καθρέφτη,
το κρεβάτι το έστρωσες..;



Φωτογραφία : Νάσια Δεληγιάννη

"Κάποτε" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Κάποτε ήταν αρκετό
ένα νεύμα
ο χρόνος παραμέριζε
κι ας αγνοούσε.
Κάποτε ήταν αρκετό
ένα άγγιγμα
ήξερε ο χρόνος πως δεν είχε αντίζηλο.
Κάποτε είχε το βλέμμα σου
εμένα μέσα του
κι αυτό ήταν αρκετό
και για τους δυο μας.
Πόση νεότητα σπατάλησα, Θεέ μου,
για να μάθω να αγαπώ…






Φωτογραφία: Νίκος Κούτρας

"Συνομιλία" ~Ιωάννα Κρανίτη

Στις άκρες του νήματος
δυο δέντρα νιόβγαλτα
κι επάνω στη σκεπή ένας κεραμιδόγατος
απλώνεται στον ήλιο.
Κοίταζες κι έφτιαχνες ταξίδια.
Ο άνεμος έπαιρνε λόγια και σιωπές,
φύλλα μαζεύονταν
και η βροχή στάλαζε ντροπαλά
στα βλέφαρά σου.
Συγχώρα με, με άκουσα να λέω.
Συγχώρα με, τελειώνει το φθινόπωρο
κι εγώ τα μάτια σου δεν είδα.
Έπειτα σε κοίταξα και σαν να ανάσανα βαθιά.
Στον ορίζοντα ένα άσπρο σύννεφο 
ξεγελούσε τη μπόρα.
Μαζεύω λύπες μέσα μου από χρόνια,
μα οι δικές σου ξεχωρίζουν
γιατί τις αγάπησα πολύ.
Με μια ηδύτητα γεννάς το φως
κι όταν νιώθω να φεύγεις
τα δάχτυλά σου χαϊδεύουν τρυφερά
την ψυχή μου.
Μη σκέφτεσαι, απάντησες. 
Αφέσου μόνο να αισθανθείς 
και άδραξε την όμορφη στιγμή 
γεμάτη απ’ ό,τι εμείς μπορέσαμε… 



Φωτογραφία: Edward Cucuel Autumn Walk


"Προετοιμασία" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Στης μέρας το γέρμα
διστακτικός του ήλιου ο αποχαιρετισμός.
Αχόρταγες αναπνοές

στο σιωπηλό δρομάκι.

Πίσω απ' τους τοίχους
ζωές, άγουρες και παραγινωμένες,
ζωές πνιγμένες ή άρτι διασωθείσες.
Η άγνοια ετούτη με σώζει άραγε;
Φορώ κι εγώ
το καλοσιδερωμένο μου χαμόγελο τα πρωινά,
γεμίζω τις τσέπες μου με ανάσες
- να 'χω καλού κακού ένα απόθεμα -
κι όταν κλειδώνω
στρώνω ίσια το χαλάκι
έτσι, να 'ναι όλα στη θέση τους
στον κόσμο που μπορούν
τα χέρια μου να ελέγξουν...




Φωτογραφία: www.arte.rai.it

"Εξομολόγηση" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Αλήθεια είναι πως απ' τη φύση μου
προτιμώ τις ήσυχες συναντήσεις
και τις στιγμές που δε φοβούνται τη σιωπή


τις βλέπω πάντα με τρυφερότητα.

Οι άνθρωποι που δε μιλούν πολύ

έχουν συνήθως τη συμπάθειά μου.

Φαίνεται είναι πιο κοντά
στης ψυχής μου το περπάτημα
και η αδέξια φύση μου τους αναγνωρίζει.
Περνοδιαβαίνουν άνεμοι
στο νου μου συνεχώς,
τι κι αν τα πόδια μου στη γη πατάνε...


Φωτογραφία: Leila Ghasedak

"Επίγνωση" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Κάθε νύχτα μετρούν οι ώρες μου
τους λογισμούς τους,
σε απολογισμούς αναφέρονται
και σχεδιάζουν νίκες με συνειρμούς.

Στο προσκεφάλι μου
όνειρα που ευωδιάζουν
και μιας αθωότητας η μυρωδιά
πλεγμένη με πάθη και πόθους λατρεμένους.
Πάντα σε ήθελα, καλή μου επίγνωση, 
ακόμη και η πρώτη νιότη μου σε αγαπούσε.
Κι αν σε λέξεις δεν σε χώρεσα ποτέ 
είναι γιατί με ανθρώπους πάντα σε μέτραγα,
σε μπόι ανθρώπινο το’ θελα να σε ζυγιάζω.
Μπα, δε μεγάλωσα πολύ,
μεγάλωσαν τα όνειρα, 
μαζί και η συντριβή τους.



Οι ήττες μου έχουν πλέον όνομα, 
μπορώ εξαίσια να τις ξεχωρίζω…







Φωτογραφία: Pelicans fly over Oladal island in Lima, Peru. 


Rodrigo Abd