Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

"Με κοιτώ κι αναρωτιέμαι" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Με κοιτώ κι αναρωτιέμαι.

Εγώ να πω, φοβάμαι.

Μη με ρωτήσεις τι, αρκεί ο τρόμος που γδέρνει την καρδιά μου.

Ήρθες ξανά κι όλο αντιρρήσεις και απαιτήσεις

στα χέρια σου κρατάς,

διχογνωμίες και λόγια μισά.

Κουράστηκα, το ξέρεις;

Να ζητώ, να απαιτώ, να ψάχνω για τους άλλους που μου φταίνε.

Μεγάλωσα ή απόκαμα, ποια η διαφορά.

Δεν έχω χρόνο και δυνάμεις για κρίσεις

και βουλεύματα,

δεν έχω μήτε καθαρή ψυχή για να σε κρίνω.

Με κοιτώ κι αναρωτιέμαι.

Τι όφειλα και δεν ξεπλήρωσα…;

Τι δανεικό δεν έχω γυρίσει πίσω…;

Ήρθες ξανά κι όλη εμένα στα χέρια σου κρατάς.

Αλήθεια, δεν κουράστηκες...;


Φωτογραφία:  Mitch Dobrowner


Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

"Σιωπή" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Είναι πολλά που δεν είπαμε
μα κι αν λέξεις φτιάχναμε τι μ΄ αυτό;
Αποβραδίς θ’ άρχιζε η ομίχλη να πέφτει,
θα συστηνόταν εναγώνια η μοναξιά
και θα ντυνόταν αδέξια η σιωπή
σ’ εκείνη την κανονικότητα που απεχθάνομαι από χρόνια.
Καλύτερα που δεν μιλήσαμε,
ανθρώπου μάτι δεν μας είδε στη ζωή να ασελγούμε.
Αλήθεια, θυμάσαι τι θα πει ονειρεύομαι;
Είναι εκεί, σιμά, σε εκείνο το από καιρό αντέχω…;

Φωτογραφία: scarecrow

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

"....." ~ Ιωάννα Κρανίτη

Ξέρεις γιατί;

Ήταν οι δρόμοι αδιέξοδοι

και οι πόλεις ανοχύρωτες

στη μέσα γη μου.

Στάχτες, τι όμορφα που απλώνονταν,

άνθρωποι ξένοι,

θάλασσα ακύμαντη με αχόρταγο βυθό

που όλο θεριεύει.

Πεινάς; Δεν έχω τίποτα, συγχώρα με. 

Λίγο νερό μονάχα, για τη δίψα.

Κάτι κλωστές, στα ξέφτια τ’ ουρανού, 

κάτι θλιμμένες νότες

που δεν αναγνωρίζουν την καταγωγή τους, 

κάτι γλυκές ματιές που φύλαξα.

Κοίτα, φωτίζει αυτήν την ώρα ο ουρανός. 

Να ξημερώνει άραγε ή μήπως είναι αυταπάτη…;


Φωτογραφία: Γιάννης Τσαρτσάρας

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

"Το ψωμί" ~ Ιωάννα Κρανίτη



Ανάμεσα στα χέρια μου από παιδί τα χέρια της μάνας μου.


Το ανθισμένο πρόσωπο της Άνοιξης με τη μυρωδιά του βασιλικού


και το ζυμωτό ψωμί στο τραπέζι.


Λειψές από χώμα οι γλάστρες μα της μάνας μου η έγνοια γεμάτη πάντα.


Φάε μια μπουκιά ψωμί, να σε κρατήσει, που πας νηστικό;


Ανάμεσα στα χρόνια μας η νιότη της και η παιδική μου ηλικία,


το χαμόγελό της κι ο θρήνος μου σαν έφευγε κάθε πρωί,


θρήνος ατέλειωτος στα σιδερένια κάγκελα της πόρτας.


Θα μεγαλώσεις, γελούσε πρόσχαρα ο ερχομός της,


θα μεγαλώσεις και θα γελάς μ’ αυτό.


Τα όνειρά της τα πρόφερε με τη δροσιά του απόβραδου


κάθε που την απόπαιρναν οι αναμνήσεις,


των γελαστών ματιών της η φωτιά άνθιζε στο μούχρωμα


και με έκανε να βιάζομαι να μεγαλώσω.


Κρυφά της έλυνα την ποδιά που αγκάλιαζε τη μέση της


κι εκείνη γελώντας μου ‘δινε το ζεστό ψωμί


το φυλαγμένο στις τσέπες της ποδιάς της.

 
Ανάμεσα στα χέρια μου από παιδί τα χέρια της μάνας μου.


Ανάμεσα στα χρόνια μου η γεύση απ’ το γλυκό ψωμί της...



Φωτογραφία: (πηγή) Φωτογραφίες Μνήμες Παράδοση

Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

"Για μας θα μιλώ" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Για μας θα μιλώ

και θα φεύγω ή θα στέκομαι,

θα υπάρχω.

Θα μιλώ και θ’ αφήνω πίσω μου τα φοβερά μυστικά

που τίποτα δεν ήταν και τίποτα δεν μπόρεσαν,

που τίποτα δεν πρόσθεσαν στου φεγγαριού

το  απέραντο τέλος.

Θα ξανάρθεις όταν τα νέα μέσα σου

θα κατοικούν σιωπηλά,

όταν τα ανοιχτά χέρια μου

θα ζητούν να σε περιέχουν

μα εσύ θα έρχεσαι και θα φεύγεις,

θα δέχεσαι και θα διώχνεις,

θα ζητάς και θα θυμώνεις με της αποδοχής

το αδέξιο κάλλος.

Για μας θα μιλώ,

ακόμα κι αν δεν μπορώ ή δεν μπορείς,

ακόμη και αν δεν θέλω ή δεν θέλεις.

Για μας θα μιλώ,

θα μιλώ και θα σιωπώ, καθώς ο χρόνος θα κυλά

και θα ζητά την πληρωμή μας…


Φωτογραφία: Scott Crocker


Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

"Τρυφερότητα" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Μη μου φοβάσαι,


θ’ αρχίσει πάλι να νυχτώνει νωρίς.


Περίμενα για καιρό


κι ό,τι είχα φυλαγμένο


το έκανε ο χρόνος μακρινό  και για τους δυο μας.


Κοίτα, άδεια είναι τα χέρια μου.


Δε μου ΄χει μείνει άλλος Αύγουστος να σου χαρίσω...




Ζωγραφική: Joel Rea

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

"Ξημέρωμα" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Σφιχτά δεμένη

η ανήμπορη μοναξιά

μ’ εκείνο το αεράκι

που κάποιοι καλούν γεράματα

κι ίσως γι’ αυτό

περπατούν ανόρεχτα

μέχρι να το ανταμώσουν.

Σε κάθε παύση

άφηνα μια σιωπή

για συμπαράσταση

κι ο αέρας 

δρόσιζε την πεθυμιά μου. 

Στόχος γινόταν  

το κάθε μου ξημέρωμα, 

μα για παράδοση 

δεν έκανε λόγο η ψυχή μου...

Φωτογραφία: Dayle Rayburn – Old man



Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

"Το γυμνό πέλμα της ωραίας Ελένης" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Παράωρος φαίνεται κι ας μοιάζει λυτρωμός.

Σταγόνα με δίχως αίσθηση, σε έρημη ακτή.

Στου κύματος την άκρη

βότσαλο απροστάτευτο,


ίχνος ανάλαφρο ζωής ξεχασμένης.

Ιριδίζουν στα νερά άγνωστες γραφές,

θάλασσα ακολουθεί το γυμνό πέλμα της ωραίας Ελένης.

Με τη ζαλάδα της νίκης στα μάτια

οι απόγονοι του Μενελάου

αναπολούν τα τείχη της Τροίας.

Τι κούραση να ξεχωρίζεις τα λάφυρα,

τι κούραση παράωρα να ελπίζεις… 

Φωτογραφία: walk-on-the-beach   Tim Brownson (adaringadventure)

Τρίτη 18 Ιουλίου 2017

"Πόση ζωή θα σου χάριζα, να 'ξερες" ~ Ιωάννα Κρανίτη



Αν υπήρχε μια ώρα που να σε χωρούσε,


που να ήταν για σένα χωρίς να σου στερεί το παραμικρό ,


να μπορούσα ν’ απλώνω τα μοναχικά μου δάχτυλα


και να πιάνω σφιχτά τα δικά σου,


να σε κρατώ και χωρίς να βλέπω τα μάτια σου να σου μιλώ,


 χωρίς να βάζω στα χείλη μου τις λέξεις.


Αν υπήρχε ένας δρόμος που να σε συναντούσα,


που να ήταν για μας μια συνάντηση,


να στεκόσουν εμπρός μου,

να σε κοιτώ και να σου χαρίζω την πιο δική μου στιγμή,

γεννημένη για σένα.

Αν υπήρχε μια αλήθεια που να μου φύλαγες,


που να την είχες για μένα χωρίς να φοβάσαι,


να την είχες στα μάτια σου και να με κοιτάς, 


να μου μιλάς όπως κανείς, χωρίς να φοβάσαι.


Αν υπήρχε μια ώρα που να σε χωρούσε,


αν υπήρχε ένας δρόμος που να σε συναντούσα,


αν υπήρχε μια αλήθεια που να μου φύλαγες, 


πόση ζωή θα σου χάριζα, να ‘ξερες,


πόση ζωή θα έφτιαχνα για σένα…


Ζωγραφική:  Μπάμπης Πυλαρινός

Παρασκευή 7 Ιουλίου 2017

"Βραδινός περιπατητής" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Φοβάμαι, είπε ο βραδινός περιπατητής
την ώρα που το πρωινό άστρο μετρούσε το σφυγμό του.

Ανάσανα ρυθμικά και βαθιά όλη νύχτα,
στην αγκαλιά μιας πεταλούδας που αργοπέθαινε.


Φοβάμαι πως αμάρτησα βαριά,

στις απλωμένες τις ζωές που με δεχθήκαν,


που μ’ άφησαν να ξεδιψάσω τη φθορά μου
και να αρνηθώ ό,τι λυπάται να με κοιτάξει κατάματα.

Φοβάμαι πως τώρα που μιλάμε είμαι ήδη νεκρός.

Φοβάμαι πως τώρα που με αφουγκράζεσαι είμαι ήδη νεκρή.

Φοβάμαι πως κι εσύ ακόμη δεν υπάρχεις.

Με ένα ελαφρύ σκίρτημα, σαν γέλιο νεογέννητο,
το πρωινό άστρο άφησε το χέρι του
κι έγειρε απαλά στο αριστερό μάγουλο του περιπατητή.

Δεν υπάρχω, του είπε. Μήτε κι εσύ είσαι εδώ.

Χθες βράδυ όμως έκλεψες για μένα δυο ανθούς.

Όλη τη νύχτα μιλούσες μέσα σου μαζί μου.

Κλείσε τα μάτια και νιώσε πως μυρίζω ολάκερος,
πως υπάρχω ολάκερος, για σένα.

Κλείσε τα μάτια και νιώσε πως υπάρχω μονάχη μου,
πως γεννιέμαι μονάχη μου, για σένα…

Φωτογραφία: Sabrina K.