Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

"Έναστρες νύχτες" ~ Ιωάννα Κρανίτη



Τις έναστρες νύχτες
όταν ο ύπνος 
δεν καταδέχεται 
το φτωχικό μου 
αστειεύομαι πως 
δεν του ζηλεύω τίποτα.
Του φωνάζω πως 
λάθος του
να προσπερνά την
πόρτα μου,
θα ήμουν καλή παρέα,
θα κάναμε όνειρα μαζί. 
Κι ύστερα
θυμάμαι πως έχω 
μνήμες καλοκαιριού 
στο προσκεφάλι μου
ένα βότσαλο 
που ορκίζεται αγάπη 
κι ένα κοχύλι
με δυο γλάρους 
να ομορφαίνουν 
τη σιωπή.
Όλα αυτά φτιάχνουν ύπνο όμορφο, σκέφτομαι.
Μα, μέχρι να το σκεφτώ,
έχει ξημερώσει...


Φωτογραφία: Justin Ng



Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

"Διαπίστωση" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Γυρίζω αχόρταγα σελίδες βιβλίων.
Σημάδια μελάνης και χρόνου
παραδομένου με αφοσίωση.

Μνήμες που το παρόν μου αγαπούν
και νοσταλγία που δεν θέλησα ν’ αποδιώξω.
Όνειρα που δεν έχασαν τους δισταγμούς τους
μου έμειναν άραγε;
Ξεφυλλίζω εσένα.
Μονάχα εσύ με θέλησες
όταν εγώ δεν μπορούσα.
Κι όταν το μπόρεσα 
να με θέλω κι εγώ
ήσουν εκεί ακόμα… 


Φωτογραφία: in Golden

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

"Τώρα σιωπώ" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Κι εκεί που ξόδευα χρόνο
προσμένοντας με σιγουριά,
στάθηκε ο χρόνος ασυγκίνητος
στο ξόδεμά μου…
Φωνή που αρθρώνει λόγο ατελή
και τέλος άλογο
που σαρκώνει λέξεις…
Κράτησα τα μικρά που αξία έχουν
κι ευθέως αναφέρονται στην αδύναμη ψυχή μου.
Τα μικρά που ιδανικά στηρίζουν 
της ταπεινής μου σάρκας την παλαίωση.
Φύλαξα τα πολύτιμα, το ομολογώ.
Γι’ αυτό, μην φοβηθείς για μένα 
σαν θ’ αρχίσει να σφυρίζει ο άνεμος.
Ευθέως να μου πεις, όσα σου πήρα να στα δώσω πίσω.
Μα μην τρομάξεις με ό,τι δεις, 
δικό σου απόκτημα το λίγο μου 
δική σου και η παλαίωσή μου.
Άλλο ταξίδι εγώ δεν έκανα, 
παρά μονάχα μέσα στους ανθρώπους.
Τώρα σιωπώ, 
καθώς κι οι άνθρωποι που αγάπησα σωπάσαν…

Φωτογραφία: Scott Crocker

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

"Σιωπηλή στιγμή" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Ήταν μια σιωπηλή στιγμή.

Βάδιζε εμπρός μου

κατοικημένη μοναξιά

αγαπημένων φίλων.

Δυο που ζευγάρωσαν από φόβο

κι εγώ.

Λίγο πιο κει

γεύση αλμυρή

μαλλιά από στάχυα

και βλέμμα ζεστό.

Παραγνωρίζω πια τους ανθρώπους.

Ό,τι φωτεινό

ομοιάζει, θαρρείς,

    σε σένανε…


Φωτογραφία:  Μ. Τσίγκου "Χανιά - παλιό λιμάνι"

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

"Ανταύγειες γαλάζιου φωτός" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Ανταύγειες γαλάζιου φωτός
κι ανοξείδωτης θλίψης,
ό,τι άλλοτε θα ονόμαζα δειλινό.
Στα ελάχιστα βήματα που χρειάζομαι
για να διασχίσω ένα χαμόγελο
συναντώ συχνά τ’ απομεινάρια της λύπης.
Ίδια πάντα κι ασυγχώρητα.
Η μετάνοια δρόμος αχαρτογράφητος
και συχνά οκνηρός.
Η ενοχή καθισμένη σε στρωτούς
λαξευμένους βράχους
κατά μήκος της θάλασσας.
Για να απολαύσω
- ως λέμε καλύτερα να χαρώ – το δειλινό
θα πρέπει να τη συναντήσω.
Γι’ αυτό άλλαξα όνομα στα πράγματα,
για να ξαφνιάζομαι πως πρώτη φορά συναντώ
ό,τι από καιρό έχω προσπεράσει.
Ανταύγειες γαλάζιου φωτός
κι ανοξείδωτης θλίψης,
ό,τι άλλοτε θα ονόμαζα δειλινό.
Χωρίς πρόθεση ενοχής,
χωρίς υποψία μετάνοιας…

Φωτογραφία: Μαρία Τσίριμπα «Δειλινό στο Π. Φάληρο»

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2017

"Απολογία" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Αργά – αργά έκλεινε πίσω μου η πόρτα
το βάρος όλο κι όλο μιας απόφασης

και των ματιών μου ο κόσμος άνυδρος
με δίχως όνειρο, με δίχως ψέμα.

Έβρεχε ασταμάτητα.

Ίσως γι’ αυτό βρήκα τη δύναμη να φύγω.

Ούτε στα δάκρυά μου μπορούσα ν’ απολογηθώ 


ούτε λόγος σε άλλους ν’ απαντήσω.

     Κλαίω για μένα

         Κλαίω γιατί μπορώ
Κλαίω για τη δύναμη
Φτηνή της σιωπής μου απολογία…

Φωτογραφία: Random International 
                     "Rain Room"       

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

"Πλάνη και όνειρο" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Άρχισε να φυσά ξανά
Δεν θα σήμαινε τίποτα
Μα πριν λίγες ζωές
Είχα κατακτήσει την άπνοια
Πληρώνοντας αντίτιμο ακριβό
Πλάνη θα το ‘λεγε κανείς
ή μήπως όνειρο;
Έπαψα από καιρό να ρωτώ 
Δεν επιτρέπω και να με ρωτάνε
Άρχισα και να λογοκρίνω τα πρόσωπα 
στις αντωνυμίες μου
Να διατηρώ μετρημένα επίθετα 
και να αποφεύγω επιμελώς 
την παθητική φωνή των ρημάτων
Πλάνη θα το ‘λεγα, τι άλλο; 
Πλάνη και όνειρο μαζί 
 Σαν τις αμυγδαλιές το καταχείμωνο
Φορτωμένες άνθη οι λίγες τους ζωές
Κι ας άρχισε πάλι να φυσάει…


Ζωγραφική: Η Μελίνα ζωγραφίζει Vincent van Gogh
(12ο Νηπιαγωγείο Χαϊδαρίου)