Σάββατο 22 Απριλίου 2017

"Το ποτάμι" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Μπροστά απλωμένος ορίζοντας,
γύρω αδιάβατοι οι δρόμοι.

Κοίτα, άνθρωπέ μου, κοίτα πόσο ανήμπορη κάναμε τη ζωή μας,
πόσο άξενη κι ελεεινή.

Μην μεγαλοπιάνεσαι, φωνάζεις και κοιτάζεις κατά δω.
Μην μεγαλοπιάνεσαι, χαμηλά περπάτα.

Κοίτα, άνθρωπέ μου, κοίτα πόσο λίγοι γίναμε
από το φόβο μην μπορέσουμε τα πολλά,
από το φόβο μην πετάξουμε και τσακιστούμε.

Τι γλυκά που μυρίζει η νύχτα, αδελφέ μου…

Τι όμορφα που ψιθυρίζει τ’ όνομά της
ξεμυαλίζοντας τον άμοιρο το νου μας
και τις λιγοστές μας  αντοχές

κι όταν ξαφνιασμένοι της ζητάμε
την ύπαρξή της να ομολογήσει και την καταγωγή,
τι όμορφα που μας περιγελά…

Μην μου λες να σταματήσω, αδελφέ.

Είδα τις ζωές μας ξανά και ξανά,
τις είδα να καίγονται χωρίς φωτιά,
χωρίς νερό να πνίγονται τις είδα.

Έπιασα για να ξαποστάσω τις ξερολιθιές
κι εκεί τον ίδρωτα της μοναξιάς μας
στάλα τη στάλα έπιασα, τι κι αν ποτέ δεν στο είπα;

Μεγάλωνε, λέει, ένα ποτάμι μέσα μας.
Μεγάλωνε με ορμή, νερό τρεχούμενο τα νιάτα του γεμάτο.

Αλήθεια θα ‘ναι, αδελφέ, αλήθεια θα ‘ναι,
μην του γυρνάς την πλάτη.

Κι αν τα λόγια μου βλακώδη κι ωχρά σου φαίνονται
κοίτα, κοίτα μέσα σου αδελφέ.

Θα δεις ό,τι είδα, θα το δεις.

Ένα παιχνίδι ξύλινο, δεμένο σε σκοινί,
τραβώντας το εσύ το σεργιανάς, χρόνια και χρόνια, αδελφέ,
στων γεφυριών τις πέτρινες καμάρες.

Φωτογραφία:  Δημήτρης Λιαπόπουλος



Τρίτη 11 Απριλίου 2017

"Νυχτερινά δρομολόγια" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Νυχτερινά δρομολόγια.
Στιγμές που φωνάζουν.


Ασταθής κι αθόρυβη η προσμονή.
Ζωή με ψίθυρο αχνό, ονοματίζεται.



Τρέμει η καρδιά τον εαυτό της ν’ αρνηθεί,
τρέμει κι αχόρταγα ζητά απόκριση να πάρει..

Όνειρο ήσουν
κι έγινες στιγμές,
στιγμές που χάθηκαν πριν τις αγγίξω.

Πάντα την ίδια ώρα ξημερώνει,
την ίδια ώρα με ξυπνάς.

Εσύ μακριά, πέρα απ’ τη θάλασσα που αχνίζει
κι εγώ εδώ, στην άσφαλτο που καίει ό,τι αγαπώ...



Φωτογραφία: Νίκος Δρικάκης

"Ένα λουλούδι μοναχό" ~ Ιωάννα Κρανίτη



Καιρό τώρα ανατέλλω αργά 
Αναδύομαι άχρωμα σε μια λωρίδα γης 

Στεκούμενη αόριστα 

Ανέμη γοργή με κυκλώνει 

Μέσα μου ολάκερη ζήση σε φως που εξασθενεί 

Γύρω μου αδιάκοπη πάλη 

Σε χρόνο διαρκή οι δοκιμασίες
Άλγος η λέξη η πρώτη 
Οδύνη η επόμενη 
Στραγγίζω επίμονα τις αντοχές μου 
Η αγωνία μου κι ένας εαυτός ασταθής και ολίγος 
Φτερά βρεγμένα και βαριά 
Φύση αδέξια κι άχαρη 
Ένα μολύβι που σπάει 
Την ώρα που η λέξη παραδίνεται 
Η άκρη του σπάει 
Στο μυαλό απλωμένες σκοτεινές γωνιές 
Απλωμένα ασύνορα σκότη.
Παραιτήθηκαν ξανά και ξανά οι νύχτες μου.
Ένα λουλούδι μοναχό που ευωδιάζει ο Απρίλης... 

Φωτογραφία: Εύη Κλεινάκη

"Μούχρωμα" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Μούχρωμα στην άνευρη πόλη.

Σταλαγματιές εαρινής απόδειξης


στα μωβ ανθάκια που κλέβουν
τις κουρασμένες παραιτήσεις.

Παραδόθηκα

στους ανθισμένους κλώνους
της Αρεοπαγίτου.

Σαν όνειρο στάθηκε η σιωπηλή στιγμή,
σαν κάτι που είχα ξαναζήσει.

Νυχτώνει.

Μετρώ αργά και σιωπηλά
τα βήματα που με οδηγούν στον εαυτό μου...


"Ανεμώνες" ~ Ιωάννα Κρανίτη



Άνοιξη, λέει.
Θεέ μου, πώς ξεχάστηκα;
Πόσο βαθιά με κρύψαν 
τα τρωτά μου...
Νέφος υγρό, διατρητικό κι αχόρταγο,
πλημμύρισε το σύμπαν της ζωής μου.
Μια ηλιαχτίδα, μικρό μου φυλαχτό,
όνειρο άραγε ή μυστικός διασώστης της ψυχής μου;
Τουλίπες μήνυσαν την Άνοιξη
μα από πάντα μου 
τις ανεμώνες αγαπούσα...


Φωτογραφία: χώρος αναμονής σε θέατρο 

"Σώσε με" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Φτάσαμε στην άκρη
Ίσα-ίσα που φαίνονται τα μέσα μας
Άκρη-άκρη οι ανάγκες μας

Έτοιμες να γκρεμιστούν οι αντοχές μας
Σώσε με απόψε, το μπορείς;
Σώσε με, σαν ναυαγός καταμεσής στον κόσμο απομένω
Αγωνιώ κάθε που πρέπει να μετρήσω πόσα έχασα
Αγωνιώ και κάθε που τα κέρδη θα μετρήσω
Ίσα που φαίνεται ο ορίζοντας
Το κύμα άγριο, ζητά νερό και χώμα να του δώσω... 

Φωτογραφία: "Εν Άνδρω"  (enandro.gr)

"Ώριμη κρίση ενοχής" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Βράδιαζε, θαρρώ, 
εκείνη την ύστατη στιγμή,
ώριμο βάπτισμα σιωπής
και η συμπάθεια
ζητούσε τη φωνή μου.


Να διαλέγεις, 
φώναζε η επιλογή.
Να προσέχεις,
φώναζε η ανάγκη.

Ανάμεσά τους 
η σκεπτική ωριμότητα,
με ειρωνεία περισσή,
έτοιμη να κρατήσει σημειώσεις.

Θέλω, μπορώ, 
είμαι και υπάρχω.
Κάνε τώρα τη μετατροπή 
και ονοματικές φέρε προτάσεις.

Αλίμονο, γλυκιά μου αθωότητα, 
μια ανατροπή είχα μονάχα φυλαγμένη.

Βράδιαζε, θαρρείς, 
εκείνη την ύστατη στιγμή.

Ώριμη κρίση ενοχής, 
με ενσυναίσθηση
γινόμουν βαθιά δική μου… 


Φωτογραφία: rozpanthiras.com (από συλλογή)

"Αναμονή" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Γλυκιά η αναμονή του ερχομού σου.
Στις φυλλωσιές κρυμμένη η ψευδαίσθηση,
λίγο πιο δω η ανυπόμονη αγκαλιά μου.

Ποτέ δεν είπες τι ήθελες,
ποτέ δεν είπα τι ήθελα κι εγώ.
Το εσύ ολάκερο θα ήταν αρκετό μου,
το εσύ ολάκερο κι ολόδικό μου,
μα το εγώ μου, άραγε, θα έφτανε;
Ψυχή μου όμορφη, βαθιά μου φυλαγμένη,
ακόμα η καρδιά σου δεν απάντησε...


"Εαρινή Πανσέληνος" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Στην αρχή ήταν απλά η κορυφογραμμή
Μια υποψία αλλαγής
Αμήχανη εκπνοή της Κυριακής


Στιγμή που υπέκυψε στον αιφνιδιασμό της


Ύστερα έλαμψε το φως

Κι ένα φεγγάρι ολόγιομο αγκάλιασε την πλάση.


Ποτέ ο Υμηττός δεν ήταν πιο φιλόξενος 
πιο δοτικός, ποτέ του…

Φωτογραφία: Ιωάννης Πανταζής