Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

"Απολογισμός" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Τέλειωσαν λέει όλα, μη ρωτάς.

Κοίταξα πάνω απ’ το κεφάλι μου

παντού απλωμένος ουρανός,  χωρίς επίγνωση.

Μας ζύγισαν, μας βρήκανε λειψούς.

Όχι, δεν βάζω λάθος αριθμό.

Ο πληθυντικός αφορά

το ανέκδοτο παρόν μας.

Θα μας σκεπάσει κάποτε η θάλασσα,

θα μας στεγνώσει ο νοτιάς.

Αντίκρυ θα’ ναι η πλατεία φωτισμένη

κι οι πρωινές εφημερίδες

πρόχειρα νέα στον πάγκο του ψαρά.

Μας ζύγισαν και βγήκαμε λειψοί.

Μισοτιμής θα πουληθούμε.

Χωρίς τελάλη,

χωρίς ηχώ γι’ αντίβαρο.



Με μια πατρίδα ξένη, αγκαλιά…



Φωτογραφία: Yuval Yairi





Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

"Ήμαρτον" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Φωνές με ξύπνησαν εχθές,
με μάλωνε μια αγάπη γιατί έμεινε, λέει, αξόδευτη.

Τι να της κάνω, δε γνωριζόμαστε,
μ’ αγάπες ξένες δεν μιλώ, τι μου ζητάει;


Μαζί της, λέει, ένας ουρανός που απόμεινε αταξίδευτος
και μου τα’ χει μαζεμένα.

Μα εμένα, από πού κι ως που;
Απορώ τι μου ζητούν, δεν ξέρω τίποτα.
Εγώ λόγια μονάχα κλείδωσα, 
λόγια που θέλαν να ειπωθούν, 
ήρεμα για να πορευτώ μακριά από αγάπες κι ουρανούς.

Να, αυτό λέει, αυτό πρέπει να πληρώσω…
Ήμαρτον! Πολλά είναι τα παράξενα, 
μα να πληρώσω για τα μη υπάρχοντά μου…;


Φωτογραφία: booksyros.blogspot.com

"Το βλέμμα της ψυχής" ~ Ιωάννα Κρανίτη



Ήσυχα με κοίταξες. 

Γνώριμα άνοιξε του βλέμματος η πόρτα. 

Υγρό τοπίο.
Όχι από βροχή, ούτε από ομίχλη.
Υγρό από θάλασσα, απέραντη θάλασσα
γεμάτη αλάτι και φως…
Έτσι σε γνώρισα, 
με όλα τα καλοκαίρια σου, 
με όλους τους χειμώνες,
με όλα τα κύματα στο ήσυχο σου βλέμμα, 
με όλη τη μοναξιά...

Ζωγραφική: αγνώστου καλλιτέχνη

"Απουσία" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Έπαψαν πια στα δέντρα τα πουλιά, 
δεν μου μιλούν του ιβίσκου μου τα φύλλα.


Κλωνιά από θύμησες κρατούν οι προσδοκίες 
κι ένα απέραντο λιβάδι με ασπάλαθα

καρτερικά το αίμα μου ζητάει.

Γελάς…; Όσο μπορείς, προσπάθησε.
Ξεχάστηκε η νύχτα αξημέρωτη 
σε μιας ελπίδας το φτερό αναπαμένη.

Στο φρύδι του πελάγους, στην απάνεμη μεριά, 
ξαποσταίνουν άμυαλα οι στιγμές. 
Ήσυχες που δεν τις αποκλήρωσα, 
σε αλμύρα ποτισμένες ξαποσταίνουν.

Κι εσύ, ένα αδειανό χαρτί στην τσάντα μου, 
μια φλούδα σύννεφο κρυμμένο στη ματιά μου.

Προτού φωνάξω να με ακούσεις, 
προτού σε ψάξω να με βρεις, 
ορκίστηκες πως δε χάνεται η αγάπη…


Φωτογραφία: window to the sea by artspawngr

"Στιγμή μου" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Επίμονος ο άνεμος
με θράσος κατατρέχει τη στιγμή μου.


Μικρή σαν ήταν πρόσεχε,
καθώς η έγνοια μου τη μάθαινε

με ασφάλεια να κοιτά το πέρασμά της.

Μεγάλωσε, μαθές. Τι να της πω, από τι να τη φυλάξω;
Άφαντοι οι πύργοι μου,
τα κάστρα μου απώλεσα κι έρχεται νύχτα.

Στιγμή μου εσύ, αγαπημένη μου,
πάρε συμμάχους τις σιωπές μου.

Ίσως, αχόρταγες για σένανε,
να το μπορούν ζωή ξανά να σε γεμίσουν…


Φωτογραφία: www.efsyn.gr

"Σιωπηλό απόγευμα" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Ένα σιωπηλό απόγευμα.
Περίμενα νέα σου που δεν ήρθαν ποτέ
και μια επιτακτική ανάγκη εξήγησης
ασκούσε κριτική στη μοναξιά μου.

Ουδέποτε αφορούσαν εσένα οι σιωπές. 
Δική μου ανασφάλεια σε γέννα παραπόνων,
μ’ αγαπά – δε μ’ αγαπά, μαργαρίτες δεν είχα,
αγγίζω δειλά την εικόνα σου,
ό, τι μπορώ να θυμηθώ κι ας μ’ αποφεύγεις.

Έγινε ο Μάης καλοκαιρινός,
έβαλαν τα κοντά παντελονάκια τους οι έρωτες μου.

Θα ξεσκονίσω μια πανσέληνο και δυο κοχύλια,
κρατώ πάντα βολεμένα τα φυλαχτά μου,
θα πάρω σπίρτα, από εκείνα τα παλιά,
που κάνουν το σκοτάδι αγαπητό 
και θα κοιτάξω να βρω μια παραλία αμμουδερή.

Θα το μπορούμε, λες, ν’ ανταμώσουμε;
Θ’ αντέξουν τα σκοτεινά μας πρέπει…;
Δεν σε κατηγορώ, ποτέ δεν σε κατηγόρησα. 
Τα παράπονά μου ζητούσαν πάντα να τ’ αγκαλιάσεις… 


Φωτογραφία: Ηρακλής Μήλας

"Ορίζοντας" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Κάτι μικρές χαραγματιές, 
μια σιωπή σε επαγρύπνηση, 
λέξεις και απουσίες.


Τι ξέρω από λόγια, τίποτα… 

Τι ξέρω από φωνές;

Ανάμεσα στην κόψη της φυγής
και στου ερχομού τη χάρη 
αδιάκοπα δικάζεται ο εαυτός 
σ' άοκνο πέταγμα υποταγμένος.

Τα όρια ποτέ δεν είναι διακριτά, 
ορίζοντα ποθεί η σκέψη, 
ορίζοντα ποθώ κι εγώ…


Φωτογραφία: Manthos

"Αγωνία" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Σε επίπεδη επιφάνεια
σε δέρμα ακατέργαστο
ή σε χαρτί νωπό.
Δικό μου, μέλλον ή παρόν, 
απόκτημα δικό μου.

Ανασαίνεις κι αχόρταγα εισπνέω το πέλαγος.

Όχι από σένα, 
από τα μέσα μου έρχεται, 
μα την ανάσα σου 
αγγίζω κι ακολουθώ 
όσο αντέχω,
ό,τι κι αν έχω κι αν στερηθώ.
Ναι, για μένα μιλάω,
για τον εσώτερό μου εαυτό
που χρόνια τώρα 
πασχίζει να μην παραδοθεί, 
μην και στα δυο μου χέρια ξεψυχήσει...


Φωτογραφία: Ιάσονας Αργυρίου

"Μαζί" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Πέρασε καιρός.
Η ώχρα στους τοίχους άρχισε να ξεθωριάζει, το βλέπω.



Κρατήσαμε τις λέξεις που δεν πονούν
και σαν ποτέ να μην ποθήσαμε

αφήσαμε τη ζωή να κυλάει.



Όταν σ’ αγκάλιαζα, ήμουν εγώ, το θυμάμαι,
όταν με κράταγες, ήσουν εσύ.
Τι χρειάζονται τα λόγια, θα μου πεις.


Θυμάμαι που έμπαινες στην πόρτα
κι έχασα την ανάσα μου.
Θυμάμαι την αγκαλιά μου 
που πήρες κάποτε μαζί.


Μα πιο πολύ θυμάμαι
το χάδι στο μάγουλό σου,

τότε που τίποτα δεν ήμουν,
που τίποτα δεν ήσουν
κι όμως, χωρίς να το ξέρουμε, ήμασταν μαζί…


Φωτογραφία: Μάρκος Δολόπικος

"Χωρίς να ξέρεις" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Καμιά φορά, μιλώ μαζί σου κι ας μην το ξέρεις.
Χωρίς να ξέρεις, μου απαντάς,
με δίχως σύνεση, ο έρωτας δεν έχει.

Τις αγαπώ αυτές τις στιγμές,
αγαπώ που δεν με προδίδουν,
που δεν με χορταίνουν, τις αγαπώ.
Πόσο άργησες, να 'ξερες, πόσο πολύ...
Φωτογραφία: Σωτήρης Δημόπουλος

Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

"Άξενη ζήση" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Ακροβατώντας ορίσαμε τις ζωές μας

έτσι νιώθαμε να κερδίζουμε τον χρόνο

άκρη – άκρη σε ό,τι πιο υποφερτό

με επιείκεια μονάχα για τον εαυτό μας.

Συστολή καμιά δεν κατορθώσαμε

ν’ αποδιώξουμε

τι κι αν μέσα μας ορίσαμε ελευθερωτές

τους εαυτούς μας.

Σαν όνειρο οι πόθοι και η λαχτάρα μας

σαν κάτι μη δικό μας.

Φοβάμαι συχνά πως θα χαθώ

σε ό,τι με χώρεσε

κι ανώφελα θα μοιάζουν

όσα θέλησα να υπάρξουν.

Ανώφελος κι ο θρήνος

κι η ανυπότακτη σιωπή

κι ό,τι μπορώ στο όνομά μου να ονομάζω.

Άρχισε να φυσά κι είναι οι ώρες 

ανάρμοστα υποφερτές, 

έτσι που διαβιούν ολάκερες σε άξενη ζήση…


Φωτογραφία: Patty Maher