Κι ύστερα είπες, έρχομαι,
σε μια αχτίδα μέσα απλωμένη η ψυχή μου και φτάνω.
Δε ρώτησα γιατί, ούτε πότε.
Κοίταξα μόνο το φεγγάρι
να δω τα μάτια που μου λείπουν,
το χαμόγελο που έπαψε πια
κι εκείνο το φως το άπλετο
που απιστεί στην όμορφή μου νύχτα.
Μια στάλα αίμα κόκκινο
δεν ξόδεψες για μένα,
μα μάτωνες κάθε φορά
ό,τι πρόχειρο σου βρισκόταν.
Ακόμα κι ο ουρανός το ξέρει,
μια αχτίδα μέσα μου,
ένα φεγγάρι
και λίγο αίμα δανεικό
δεν συνιστούν επιστροφή…
Φωτογραφία: Laurent Laveder
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου