"Το σημάδι" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Πορφύρα κι αίμα μου ζεστό

σταγόνες σιωπηλές

ζωή και θάνατο γεμάτες.

Στάξε εδώ,

πνοή μου άφθαρτη,

έτσι σε καλώ,

θνητή κι αν είσαι.

Έρωτας άλικος,

λυτρωτικός,

θεός που ασύνορες γεύεται πατρίδες.

Σαν από θαύμα επέζησες

μικρή μου ηλιαχτίδα.

Σ' ενός παιδιού το άγγιγμα

οι ανάσες σου οι πρώτες

κι οι άκρες σου γέλιο δροσερό

στα χείλη που αγαπάω.

Μη φοβηθείς

το φυλαγμένο μυστικό,

κοίτα πόσα τ' αταίριαστα

που φανερά υπάρχουν.

Δικός σου ο χτύπος,

η φλέβα στο λαιμό

κι εκείνο το σημάδι

που χρέωσα στον εαυτό μου.

Ζωγραφική: Εβίτα Μεταξάτου