"Ανεμώνες" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Άνοιξη, λέει.

Θεέ μου, πώς ξεχάστηκα;

Πόσο βαθιά με κρύψαν 

τα τρωτά μου...

Νέφος υγρό, διατρητικό κι αχόρταγο,

πλημμύρισε το σύμπαν της ζωής μου.

Μια ηλιαχτίδα, μικρό μου φυλαχτό,

όνειρο άραγε ή μυστικός διασώστης της ψυχής μου;

Τουλίπες μήνυσαν την Άνοιξη

μα από πάντα μου 

τις ανεμώνες αγαπούσα...

Φωτογραφία: χώρος αναμονής σε θέατρο