"Ήμαρτον" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Φωνές με ξύπνησαν εχθές,

με μάλωνε μια αγάπη γιατί έμεινε, λέει, αξόδευτη.

Τι να της κάνω, δε γνωριζόμαστε,

μ’ αγάπες ξένες δεν μιλώ, τι μου ζητάει;

Μαζί της, λέει, ένας ουρανός που απόμεινε αταξίδευτος

και μου τα’ χει μαζεμένα.

Μα εμένα, από πού κι ως που;

Απορώ τι μου ζητούν, δεν ξέρω τίποτα.

Εγώ λόγια μονάχα κλείδωσα, 

λόγια που θέλαν να ειπωθούν, 

ήρεμα για να πορευτώ μακριά από αγάπες κι ουρανούς.

Να, αυτό λέει, αυτό πρέπει να πληρώσω…

Ήμαρτον! Πολλά είναι τα παράξενα, 

μα να πληρώσω για τα μη υπάρχοντά μου…;

Φωτογραφία: booksyros.blogspot.com