"Φύση ανθρώπινη" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Μέρες αφρόντιστες μα δικές μας,

νύχτες με μυρωδιά βροχής.

Ένα φεγγάρι για μας δεν ζητήσαμε,

στην άδεια κάμαρα το φως έμπαινε χωρίς την έκκλησή μας. 
Ουρανό τόλμησαν τα μάτια μας, 

μα εμείς κοιτούσαμε το χώμα, μην τυχόν και λασπωθούμε.

Χαμογελάς; Κι εγώ μαζί… 
Σημειώνω τα λάθη σ’ ένα ημερολόγιο που αγοράσαμε,

ενθύμιο χαλαρής απογευματινής βόλτας κι αγάπης υπόσχεση.

Πώς βραδιάζουν οι χειμώνες μέσα μας…

Πώς βαθαίνουν οι ανάσες μας στου χρόνου το χιόνι…

Θυμάσαι τι όμορφα κρατούσαμε τις λέξεις στα ζεστά μας δάχτυλα…;

Θυμάσαι πόσο απέραντος έμοιαζε ο χρόνος…;

Γέμιζε ο κόσμος από ό,τι ονομάζαμε αγάπη 

κι ήταν αυτό από μόνο του αρκετό…

Χαμογελάς; Κι εγώ μαζί…

Είναι κι αυτό το φεγγάρι απόψε, μου κάνει άνω κάτω

ό,τι από χρόνια τακτοποίησα,

ό,τι από καιρό έχει εις Κύριον αποδημήσει…

Συγχώρεσέ με… συνεχίζω να αμαρτάνω, 

επί γης κρεμάμενη η ανθρώπινή μου φύση...