Αργά – αργά κυλάει το φως στη φλέβα της ζωής
σαν όνειρο αργά – αργά,
σαν όνειρο καλοκαιριού
στο φλογερό το μεσημέρι.
Λόγια στυφά και λιγοστά, λέξεις μετρημένες
από καιρού αλαργινού οι ομορφιές,
από καιρού αλαργινού οι ομορφιές,
μη μου λυπάσαι,
δικά σου θα’ ναι πάντα τα καλοκαίρια,
στο υποσχέθηκα,
μονάχα εσύ θα ΄χεις την άγρια χαρά να κολυμπάς
στη γαλανή τη θάλασσα που αγριεύει,
στις αφιλόξενες ακτές μου, μονάχα εσύ.
Ξέρω πως δεν κατάφερες να πεις εκείνα που ήθελες,
πως δεν το μπόρεσες μήτε στον εαυτό σου να μιλήσεις.
Μα εγώ θα σ’ αγαπώ, με την ίδια πάντα ντροπή θα σ’ αγαπώ,
με την ίδια αντάρα, με το ίδιο φως, θα σε θυμάμαι...
Φωτογραφία: Γιώργος Ζάρρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου