"Τι όμορφα που με νίκησες" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Έχει ένα κρύο απόψε

που φτάνει μάτια μου

ως της ψυχής μου την πιο σκοτεινή γωνιά.

Δεν ξέρω αν από κει φυσάει ο αγέρας δυνατά,

αν από μέσα μου έρχεται η παγωνιά ετούτη.

Πέρασαν τόσες νύχτες,

τόσα χρόνια να πω καλύτερα,

τόσες στιγμές που χώρια σου σαρκώθηκαν

κι εγώ μεγάλωσα χωρίς ποτέ να θέλω.

Μεγάλωσαν μαζί μου και οι μικρές μου οι στιγμές,

μεγάλωσαν και οι αντοχές μου.

Θυμάσαι πως θα πεθαίναμε αν ζούσαμε χωριστά;

Ξυπνώ κάτι βράδια τρομαγμένη που δεν σ' έχω στη ζωή μου.

Ξυπνώ τρομαγμένη, άρα ζω.

Δεν έμαθα μάτια μου ποτέ

πως είναι η ευτυχία,

τι χρώμα έχει και πως μας δέχεται στο σπιτικό της.

Ίσως να μην έχει κι αυτή σπιτικό,

ίσως μονάχη και φορτωμένη ευθύνες από μας

να περπατά στους δρόμους.

Φοβάμαι μάτια μου τους δρόμους τους μεγάλους

σαν τις μεγάλες αγκαλιές

και τα λόγια που απλώνονται και δε σταματούν,

ω ναι, τα λόγια που χάνονται και κομματιάζουν την καρδιά μου.

Κάθε μου κομματάκι το κράταγες σφιχτά

και το έβαζες στη θέση του πριν καν το καταλάβω.

Τώρα χαϊδεύω την κάθε μου πληγή

και παίρνω ανάσα χαμογελώντας στις επιλογές μου.

Θα μεγαλώσουμε κάποτε, έλεγες,

θα μάθουμε πως είναι η ζωή

και θα την αντέχουμε.

Κι ύστερα έγινες η πρώτη μάχη μου

και η ήττα μου η πρώτη.

Τι όμορφα που με νίκησες, μάτια μου...

Φωτογραφία: Rosella Namok