Κοίταξες, μάτια μου, μια θάλασσα
κι όμορφο έγινε ό,τι ένιωθα δικό σου.
Θες η νυχτιά, θες της σιωπής μου η μοναξιά,
θες το απρόσμενο, που δε ρωτά πριν έρθει,
άρχισα να ρωτώ τον κόσμο μέσα μου
κι απόλυτα να δίνομαι στο λιγοστό,
που μόνο παραδέρνει.
Εγώ, πριν γίνω κομμάτι σου,
ήμουν το ένα μου, το μόνο, το δικό μου.
Ύστερα έμαθα πως η σιωπή
χωρά σε πέντε δάχτυλα
και πως να την ξορκίσω
που την κρατούσα ήδη στα δικά μου...
Φωτογραφία: Benoit Courti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου