"Ποίηση, κόρη φλογερή" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Αβέβαια βημάτιζε εξαρχής,

άρρυθμη η ζωή

κι οι μαθημένοι τρόποι της.

Ζητούσε απεγνωσμένα,

έστω κι άνευρα,

ν' αγαπηθεί.

Στη φλογισμένη ώρα του δειλινού

άντεξε απόηχο του όρκου της να συναντήσει,

κάποτε της άρεσε

στα φτερά της Ποίησης ν' αφήνεται

και τώρα που και που θυμάται

του Έρωτα τα μαγικά πελάγη.

Ω, κόρη φλογερή,

θάλασσες στάζουν στα μακριά σου τα μαλλιά

κι απόκρημνες ακτές

με αφρισμένα κύματα

ξεδιψούν τις σιωπές μου.

Οδήγησέ με,

στα μονοπάτια του νου,

και στης ψυχής το πορφυρό το πλάτος.

Στου ορίζοντα ν' αναδυθώ

τον άφθαρτο συλλαβισμό,

Ποίηση εσύ,

δική σου να με ορίζεις...

Ζωγραφική: Δημήτρης Σαββίδης