"Ασυνόδευτες στιγμές" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Εκεί που το κύμα χτυπά κι αφρίζει

στην άφθαρτη αρχαία γραμμή

που ανάμεσα σε σκαλωσιές

κι απόχρωση ζωής που τελειώνει

ο χρόνος μου δίνεται.

Παραμιλώ κι η οδύνη μου

αρνείται να με αποχωριστεί

όπως αρνείται και να με αντέξει.

Θέλω να παραδοθώ

σε ύπνο απέραντα βαθύ

να μην μπορούν οι φωνές μου

να με ξυπνήσουν.

Θέλω αχόρταγα να περιπλανηθώ

προτού να χρειαστεί

τον εαυτό μου ν' αντικρύσω.

Φοβού ό,τι με ηδύτητα

σε προσεγγίζει,

μάθε να γεύεσαι αργά

τις βιαστικές τις υποσχέσεις.

Την πλήρωσα θαρρώ αυτή τη γνώση.

Οι ασυνόδευτες στιγμές δεν μας ανήκουν.

Φωτογραφία:  Νίκος Δρικάκης