"Παράκληση για έναν γλάρο" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Πόσες φορές πέρασα δίπλα από τη θάλασσα

σταγόνα - σταγόνα ξένο αλάτι

στη γλώσσα μου ασυνήθιστες οι λέξεις

κι η μυρωδιά που δεν μπορώ να ξεχωρίσω

με βασανίζει.

Βλέπω ανθρώπους να γελούν

μα οι σιωπηλοί κι οι μόνοι

κερδίζουν πάντα την έγνοια μου.

Άμμος απάτητη οι σιωπηλές στιγμές

και πάντα απορώ

αν τα είπαν όλα

ή αν δεν μπόρεσαν ποτέ.

Και είναι άπονα τα κύματα

μιλούν πάντα για ό,τι λείπει

την ίδια ακριβώς στιγμή

που κάνουν την ελπίδα μου βότσαλο κοφτερό

από καιρό παραδομένο.

Το μόνο που με σώζει

του γλάρου το φτερούγισμα

σαν δυνατότητα φωνάζει ό,τι υπάρχει.

Προσέξτε, σας παρακαλώ,

σαν ρίχνετε ίχνη ανεμελιάς απ' τα καράβια.

Προσέξτε. Δεν είναι παρά ένα θαλασσινό πουλί,

με οδύνη και υπομονή έμαθε να ζυγιάζει

τα φτερά του.

Ζωγραφική:  Πολύκλειτος Ρέγκος