"Προσδοκία" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Ήσυχα από πάντα τα όνειρα των μοναχικών.

Ακροβατούν σε απλωμένες στιγμές

και τέμνονται αδιάκοπα 
με ακριβούς διάττοντες και απροσδόκητες υπάρξεις.

Οι βραδινές αναχωρήσεις 
ντύνονται σε βαγόνια της γραμμής

αναίτιοι αποχαιρετισμοί γυμνοί και μόνοι 
με το βάρος της μνήμης στις αποσκευές.

Σηκώνεις το κεφάλι κι αγναντεύεις το φως .

Εκεί που η νύχτα παλεύει με λύσσα να κρατηθεί 
άρτια κι ολόδική σου

ένα φεγγάρι κομμένο στα δυο κάνει ένα νεύμα 
στο σύννεφο που πλησιάζει.

Στις άκρες των δακτύλων σου 
ακούμπησα χθες βράδυ μια μπουκιά ουρανού

και δυο στάλες θάλασσα

ίσα για να νοστιμίσει ο ύπνος σου 
και να σου παραδοθεί το ξημέρωμά σου.

Δεν μπορεί, θα υπάρχει μια αμμουδιά 
που θα χωράει των ονείρων μας τη ζάλη…

Φωτογραφία: Νίκος Δρικάκης