"Το σύννεφο" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Σύννεφα κι άνεμος ζεστός

με ανάσα στου δειλινού την όψη.

Βαθιά η ρωγμή που φύλαξα,

το καλοκαιρινό το φως,

με το θυμάρι και τη ρίγανη,

με τη βρεγμένη αλυκή

και την απανεμιά,

εκεί στ’ αριστερά

στο χτύπο της καρδιάς

και στων κυμάτων την ορμή την άγια.

Με ρώτησες σαν που γιατρεύω τις πληγές

και σάστισε η λέξη η πρώτη

που ετοιμάστηκα να πω.

Το απαλό το σύννεφο σου χάρισα.

Να σου μιλήσει δεν μπορεί,

μα όλο κινείται…

Φωτογραφία:   aspheric.lens