"Η μοναξιά σου αγαπήθηκε πολύ" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Ξέρεις πόσες σιωπές πλήρωσα με τα λόγια μου;
Πόσο σκοτάδι ξόρκισα με το φως των ημερών μου;

Στέκεις, αχνό ιμάτιο της αγαθής νεότητας,
σαν εφηβεία ατίθαση χαμογελάς
διώχνοντας τον φόβο του θανάτου.

Αγάπησα κάποτε μια θάλασσα
κι ήταν ολόιδια εσύ,
το κύμα, τα βράχια, οι ακτές, όλα δικά σου.

Δεν με υπάκουσαν λεπτό τα μάτια μου. 
Όσο κι αν τα φοβέρισα, 
γέμιζαν αδιάκοπα από σένα.

Ήταν η φλόγα, η ορμή, 
ο ερχομός σου.
Ώρες αφίξεων όριζαν οι δείκτες σου
και σιγουριά γνώρισε η ψυχή μου.

Η μοναξιά σου αγαπήθηκε πολύ,
το μαρτυρώ εγώ στον εαυτό μου…

Ζωγραφική: Μαρία Π. Χωρέμη