"Δίψα" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Στον ίσκιο του απογεύματος

όψιμη ελπίδα αναγέννησης.

Οι λέξεις δεν αρκούν.

Φτωχικό ερμάριο διατηρημένης ευταξίας.

Επιθυμώ λίγο ουρανό,

να βρέξω τα χείλη μου.

Αχόρταγη είναι ετούτη η γη,

της χρωστάω, λέει, το χώμα μου

κι ώρα του είναι

να εξοφληθεί το χρέος.

Δίψασα, το ξέρεις;

Κάποτε γελούσες δυνατά...

Ζωγραφική: Χρήστος Πετρίδης