Σαν
περνάς
από
την άκρη της σιωπής
αβέβαια
μια αίσθηση ζωής
με
χρωματίζει.
Καταλαβαίνω
το ανάλαφρο περπάτημα
και
την ίριδα του ματιού
που
μεγαλώνει.
Η
ανείπωτη επιθυμία
ό,τι
ζεις
μεσ'
του νερού καθρέφτισμα
τα
ίχνη πως υπάρχεις
και
ό,τι έζησες.
Σταγόνες
ο ιδρώτας
του
ήλιου ο κάματος
και
το ελεύθερο φτερούγισμα
της
καρδιάς σου τις νύχτες.
Ένα
- ένα ακουμπώ
όσα
ευχήθηκες
και
απαλά αγγίζω
τον
χαιρετισμό σου.
Σαν
έκλεισες τα μάτια
κι
ανάσανες βαθιά
έκλεισες
έναν κόσμο
στο
όνομά σου.
Και
τότε εγώ στα γράμματά σου
ένα
πρόσθεσα
μόνο
και μόνο για να μπορώ
με
σιγουριά να σε θυμάμαι.
Μυρίζει
αλλιώς ο άνεμος
τώρα
πια,
σαν
σε φωνάζω
μυρίζει
από σένα...
Ζωγραφική: Iris Halmshaw
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου