Όμορφα έγραφες κι αργά
ένα – ένα τα γράμματα
στρογγυλά και δικά σου.
Ανάμεσα σε παρεξηγήσεις και δράματα,
ότι ποτέ δεν υποκρίθηκα
το’ λεγα με σιγουριά.
Μολύβι κάρβουνο
γραφή αχόρταγη
μυαλό που στράγγιξε
κι ένας καθρέφτης αδειανός
ν’ αντανακλά το τίποτα
σε ό,τι ανήκει.
Να ντύνεσαι, μην ξεγελιέσαι από λιακάδες,
φωνάζει από πάντα η μάνα μου…
Φωτογραφία: Νανά Μπάστα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου