"Αγάπησέ με"~ Ιωάννα Κρανίτη

Πόσο όμορφη είναι η ανοιχτή παλάμη σου

όταν απλώνεται ν’ αγγίξει

τις σταγόνες της βροχής

ή τον ιδρώτα στο μέτωπο

σιγά – σιγά που στάζει.

Καλοκαίρι σαν ερχομός

με πορτοκάλι και κανέλλα

και δυο γουλιές απογευματινής δροσιάς

όμοια η ξεκούρασή σου.

Κλειστά τα βλέφαρα

και διάπλατα οι αισθήσεις ανοιχτές,

θα περιμένω βήμα – βήμα τα χρόνια σου

μα, αν δεν έρθεις,

ανόητα θα φερθώ στη ζήση μου

έτσι δεν λες;

Μυρίζει η νύχτα σου θυμάρι, δεν το πρόσεξες;

Και η αμμουδιά μια απέραντη αγκάλη.

Της νιότης η ανάσα σου η πρώτη,

της εφηβείας η επανάσταση,

της ωριμότητας η παραδοχή.

Αγάπησέ με.

Η μόνη λύτρωση απ’ του θανάτου το μαρτύριο,

η μόνη κατάκτηση που θα πάρω μαζί μου.

Άνθρωπο με καλούν τα χρόνια μου,

με πορφυρό μετάξι με τυλίγουν οι αντοχές μου.

Με σιγουριά ν’ αφήσω την ύστατη πνοή,

με βεβαιότητα την παύση μου να δώσω…

Φωτογραφία: Andrea Addante