Αργά – αργά έκλεινε πίσω μου η πόρτα
το βάρος όλο κι όλο μιας απόφασης
και των ματιών μου ο κόσμος άνυδρος
με δίχως όνειρο, με δίχως ψέμα.
Έβρεχε ασταμάτητα.
Ίσως γι’ αυτό βρήκα τη δύναμη να φύγω.
Ούτε στα δάκρυά μου μπορούσα ν’ απολογηθώ
ούτε λόγος σε άλλους ν’ απαντήσω.
Κλαίω για μένα
Κλαίω γιατί μπορώ
Κλαίω για τη δύναμη
Φτηνή της σιωπής μου απολογία…
Φωτογραφία: Random International
"Rain Room"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου