Ανταύγειες γαλάζιου φωτός
κι ανοξείδωτης θλίψης,
ό,τι άλλοτε θα ονόμαζα δειλινό.
Στα ελάχιστα βήματα που χρειάζομαι
για να διασχίσω ένα χαμόγελο
συναντώ συχνά τ’ απομεινάρια της λύπης.
Ίδια πάντα κι ασυγχώρητα.
Η μετάνοια δρόμος αχαρτογράφητος
και συχνά οκνηρός.
Η ενοχή καθισμένη σε στρωτούς
λαξευμένους βράχους
κατά μήκος της θάλασσας.
Για να απολαύσω
- ως λέμε καλύτερα να χαρώ – το δειλινό
θα πρέπει να τη συναντήσω.
Γι’ αυτό άλλαξα όνομα στα πράγματα,
για να ξαφνιάζομαι πως πρώτη φορά συναντώ
ό,τι από καιρό έχω προσπεράσει.
Ανταύγειες γαλάζιου φωτός
κι ανοξείδωτης θλίψης,
ό,τι άλλοτε θα ονόμαζα δειλινό.
Χωρίς πρόθεση ενοχής,
χωρίς υποψία μετάνοιας…
Φωτογραφία: Μαρία Τσίριμπα «Δειλινό στο Π. Φάληρο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου