Ήταν μια σιωπηλή στιγμή.
Βάδιζε εμπρός μου
κατοικημένη μοναξιά
αγαπημένων φίλων.
Δυο που ζευγάρωσαν από φόβο
κι εγώ.
Λίγο πιο κει
γεύση αλμυρή
μαλλιά από στάχυα
και βλέμμα ζεστό.
Παραγνωρίζω πια τους ανθρώπους.
Ό,τι φωτεινό
ομοιάζει, θαρρείς,
σε σένανε…
Φωτογραφία: Μ. Τσίγκου "Χανιά - παλιό λιμάνι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου