"Απόγνωση" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Δεν αντέχω τις παρουσίες απόψε 

δε με πάνε τα βήματά μου πουθενά.

Στάζει η φωνή μου στα σοκάκια της πόλης.

Βραχνή υγρασία…

Κλωστές αιμάτινες

στα ξέφτια της κουρτίνας απόψε.

Για να μη μείνει το σπίτι γυμνό,

για να μην είναι η ζωή ανύπαρκτη.

Κι ο πόνος, ακατέργαστος.

αγκιστρώθηκε πάνω μου

ώρες, μέρες ολάκερες, με καταδιώκει.

Θέλω τις στιγμές μου

το χρόνο μου θέλω!

Πάρτε από μπρος μου 

την πνιγερή σας ομορφιά.

Δεν είναι για τα μάτια μου το γέλιο

που κολλάει στα πρόσωπά σας.

Σκάβω στο μυαλό μου νύχτα μέρα

χειρώνακτας εργάτης

σε ματωμένες σήραγγες.

Υποκριτικά ψευτοδιλήμματα

σπέρνετε ολόγυρά μου.

Καταραμένη σπορά ξεπουλημένης ζήσης.

Πάρτε από μπρος μου

τα γλυκανάλατα βλέμματα

που βαθυστόχαστα τάχα

δείχνουν τις ψυχές σας.

Καταραμένο γέλιο που’ χασε

τους δρόμους της καρδιάς.

Γυρνώ τα μάτια στο μεγάλο ουρανό

σφίγγω τα χέρια μου βαθιά

στις τσέπες του πανωφοριού μου.

Ίδιο από χρόνια τούτο το πανωφόρι.

Ίδια από χρόνια σφιγμένα τα χέρια μου.

Να κατεβάσω ένα άστρο απόψε

και ν’ απαγγείλω μπροστά του

τους ποιητές που φύγανε.

Ν’ αγιάσω την ψυχή μου

σε στίχους ανυπότακτους

και σε κραυγές απόκοσμες να σε βαφτίσω

κορμί χωμάτινο

υγρό να σε κρατήσω.

Να κατεβάσω ένα άστρο απόψε

να μου μιλήσει για ζωή

κι ανάξιο θάνατο.

Μα, ένα άστρο ανυπεράσπιστο

πώς να χωρέσει

σ’ αυτά τα χέρια τα λειψά,

τα κουρασμένα…

Φωτογραφία: Leonid Tishkov