"Συνάντηση" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Ήταν αμέτοχες οι ώρες, έτσι νόμιζα.

Απέναντι σε μένα και σε ό,τι δικό μου

μια σιωπηλή, αδιάφορη καθημερινότητα

ίσα – ίσα για να αναμετριέται

της ψυχής το μέγεθος

και της μικρής μου έπαρσης η υποταγή.

Είδα τα μάτια σου.

Κόκκινα, δακρυσμένα.

Δυο σταλαγματιές μέλι θυμαρίσιο

λίμνες απέραντες, με αέρα μοσχοβολιστό

από αγριοθύμαρο και ρίγανη ξερή.

Καλοκαίρι, μάτια μου.

Καλοκαίρι δικό μου.

Απέναντι σε μένα ήσουν εσύ 

κι εγώ ένα ντρέπομαι κατάφερα μονάχα να ψελλίσω.

Ντρέπομαι για τα δεν που άφησα να περάσουν 

για τα λίγα μου που δεν κατάφερα να πληθύνω 

για τα πολλά μου που ήταν λιγοστά.

Μα πιο πολύ για τα καλοκαίρια που άφησα απροστάτευτα, 

για τα καλοκαίρια που αρνήθηκα να ζήσω...

Ζωγραφική: Max Ernst