"Το ποτάμι" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Μπροστά απλωμένος ορίζοντας,

γύρω αδιάβατοι οι δρόμοι.

Κοίτα, άνθρωπέ μου, κοίτα πόσο ανήμπορη κάναμε τη ζωή μας,

πόσο άξενη κι ελεεινή.

Μην μεγαλοπιάνεσαι, φωνάζεις και κοιτάζεις κατά δω.

Μην μεγαλοπιάνεσαι, χαμηλά περπάτα.

Κοίτα, άνθρωπέ μου, κοίτα πόσο λίγοι γίναμε

από το φόβο μην μπορέσουμε τα πολλά,

από το φόβο μην πετάξουμε και τσακιστούμε.

Τι γλυκά που μυρίζει η νύχτα, αδελφέ μου…

Τι όμορφα που ψιθυρίζει τ’ όνομά της

ξεμυαλίζοντας τον άμοιρο το νου μας

και τις λιγοστές μας  αντοχές

κι όταν ξαφνιασμένοι της ζητάμε

την ύπαρξή της να ομολογήσει και την καταγωγή,

τι όμορφα που μας περιγελά…

Μην μου λες να σταματήσω, αδελφέ.

Είδα τις ζωές μας ξανά και ξανά,

τις είδα να καίγονται χωρίς φωτιά,

χωρίς νερό να πνίγονται τις είδα.

Έπιασα για να ξαποστάσω τις ξερολιθιές

κι εκεί τον ίδρωτα της μοναξιάς μας

στάλα τη στάλα έπιασα, τι κι αν ποτέ δεν στο είπα;

Μεγάλωνε, λέει, ένα ποτάμι μέσα μας.

Μεγάλωνε με ορμή, νερό τρεχούμενο τα νιάτα του γεμάτο.

Αλήθεια θα ‘ναι, αδελφέ, αλήθεια θα ‘ναι,

μην του γυρνάς την πλάτη.

Κι αν τα λόγια μου βλακώδη κι ωχρά σου φαίνονται

κοίτα, κοίτα μέσα σου αδελφέ.

Θα δεις ό,τι είδα, θα το δεις.

Ένα παιχνίδι ξύλινο, δεμένο σε σκοινί,

τραβώντας το εσύ το σεργιανάς, χρόνια και χρόνια, αδελφέ,

στων γεφυριών τις πέτρινες καμάρες.

Φωτογραφία:  Δημήτρης Λιαπόπουλος