Νυχτερινά δρομολόγια.
Στιγμές που φωνάζουν.
Ασταθής κι αθόρυβη η προσμονή.
Ζωή με ψίθυρο αχνό, ονοματίζεται.
Τρέμει η καρδιά τον εαυτό της ν’ αρνηθεί,
τρέμει κι αχόρταγα ζητά απόκριση να πάρει..
Όνειρο ήσουν
κι έγινες στιγμές,
στιγμές που χάθηκαν πριν τις αγγίξω.
Πάντα την ίδια ώρα ξημερώνει,
την ίδια ώρα με ξυπνάς.
Εσύ μακριά, πέρα απ’ τη θάλασσα που αχνίζει
κι εγώ εδώ, στην άσφαλτο που καίει ό,τι αγαπώ...
Φωτογραφία: Νίκος Δρικάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου