Καιρό τώρα ανατέλλω αργά
Αναδύομαι άχρωμα σε μια λωρίδα γης
Στεκούμενη αόριστα
Ανέμη γοργή με κυκλώνει
Μέσα μου ολάκερη ζήση σε φως που εξασθενεί
Γύρω μου αδιάκοπη πάλη
Σε χρόνο διαρκή οι δοκιμασίες
Άλγος η λέξη η πρώτη
Οδύνη η επόμενη
Στραγγίζω επίμονα τις αντοχές μου
Η αγωνία μου κι ένας εαυτός ασταθής και ολίγος
Φτερά βρεγμένα και βαριά
Φύση αδέξια κι άχαρη
Ένα μολύβι που σπάει
Την ώρα που η λέξη παραδίνεται
Η άκρη του σπάει
Στο μυαλό απλωμένες σκοτεινές γωνιές
Απλωμένα ασύνορα σκότη.
Παραιτήθηκαν ξανά και ξανά οι νύχτες μου.
Ένα λουλούδι μοναχό που ευωδιάζει ο Απρίλης...
Φωτογραφία: Εύη Κλεινάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου