"Απουσία" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Έπαψαν πια στα δέντρα τα πουλιά, 

δεν μου μιλούν του ιβίσκου μου τα φύλλα.

Κλωνιά από θύμησες κρατούν οι προσδοκίες 

κι ένα απέραντο λιβάδι με ασπάλαθα

καρτερικά το αίμα μου ζητάει.

Γελάς…; Όσο μπορείς, προσπάθησε.

Ξεχάστηκε η νύχτα αξημέρωτη 

σε μιας ελπίδας το φτερό αναπαμένη.

Στο φρύδι του πελάγους, στην απάνεμη μεριά, 

ξαποσταίνουν άμυαλα οι στιγμές. 

Ήσυχες που δεν τις αποκλήρωσα, 

σε αλμύρα ποτισμένες ξαποσταίνουν.

Κι εσύ, ένα αδειανό χαρτί στην τσάντα μου, 

μια φλούδα σύννεφο κρυμμένο στη ματιά μου.

Προτού φωνάξω να με ακούσεις, 

προτού σε ψάξω να με βρεις, 

ορκίστηκες πως δε χάνεται η αγάπη…

Φωτογραφία: window to the sea by artspawngr