Επίμονος ο άνεμος
με θράσος κατατρέχει τη στιγμή μου.
Μικρή σαν ήταν πρόσεχε,
καθώς η έγνοια μου τη μάθαινε
με ασφάλεια να κοιτά το πέρασμά της.
Μεγάλωσε, μαθές. Τι να της πω, από τι να τη φυλάξω;
Άφαντοι οι πύργοι μου,
τα κάστρα μου απώλεσα κι έρχεται νύχτα.
Στιγμή μου εσύ, αγαπημένη μου,
πάρε συμμάχους τις σιωπές μου.
Ίσως, αχόρταγες για σένανε,
να το μπορούν ζωή ξανά να σε γεμίσουν…
Φωτογραφία: www.efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου