Ένα σιωπηλό απόγευμα.
Περίμενα νέα σου που δεν ήρθαν ποτέ
και μια επιτακτική ανάγκη εξήγησης
ασκούσε κριτική στη μοναξιά μου.
Ουδέποτε αφορούσαν εσένα οι σιωπές.
Δική μου ανασφάλεια σε γέννα παραπόνων,
μ’ αγαπά – δε μ’ αγαπά, μαργαρίτες δεν είχα,
αγγίζω δειλά την εικόνα σου,
ό, τι μπορώ να θυμηθώ κι ας μ’ αποφεύγεις.
Έγινε ο Μάης καλοκαιρινός,
έβαλαν τα κοντά παντελονάκια τους οι έρωτες μου.
Θα ξεσκονίσω μια πανσέληνο και δυο κοχύλια,
κρατώ πάντα βολεμένα τα φυλαχτά μου,
θα πάρω σπίρτα, από εκείνα τα παλιά,
που κάνουν το σκοτάδι αγαπητό
και θα κοιτάξω να βρω μια παραλία αμμουδερή.
Θα το μπορούμε, λες, ν’ ανταμώσουμε;
Θ’ αντέξουν τα σκοτεινά μας πρέπει…;
Δεν σε κατηγορώ, ποτέ δεν σε κατηγόρησα.
Τα παράπονά μου ζητούσαν πάντα να τ’ αγκαλιάσεις…
Φωτογραφία: Ηρακλής Μήλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου