"Μαζί" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Πέρασε καιρός.

Η ώχρα στους τοίχους άρχισε να ξεθωριάζει, το βλέπω.

Κρατήσαμε τις λέξεις που δεν πονούν

και σαν ποτέ να μην ποθήσαμε

αφήσαμε τη ζωή να κυλάει.

Όταν σ’ αγκάλιαζα, ήμουν εγώ, το θυμάμαι,

όταν με κράταγες, ήσουν εσύ.

Τι χρειάζονται τα λόγια, θα μου πεις.

Θυμάμαι που έμπαινες στην πόρτα

κι έχασα την ανάσα μου.

Θυμάμαι την αγκαλιά μου 

που πήρες κάποτε μαζί.

Μα πιο πολύ θυμάμαι

το χάδι στο μάγουλό σου,

τότε που τίποτα δεν ήμουν,

που τίποτα δεν ήσουν

κι όμως, χωρίς να το ξέρουμε, ήμασταν μαζί…

Φωτογραφία: Μάρκος Δολόπικος