"Βραδινός περιπατητής" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Φοβάμαι, είπε ο βραδινός περιπατητής

την ώρα που το πρωινό άστρο μετρούσε το σφυγμό του.

Ανάσανα ρυθμικά και βαθιά όλη νύχτα,

στην αγκαλιά μιας πεταλούδας που αργοπέθαινε.

Φοβάμαι πως αμάρτησα βαριά,

στις απλωμένες τις ζωές που με δεχθήκαν,

που μ’ άφησαν να ξεδιψάσω τη φθορά μου

και να αρνηθώ ό,τι λυπάται να με κοιτάξει κατάματα.

Φοβάμαι πως τώρα που μιλάμε είμαι ήδη νεκρός.

Φοβάμαι πως τώρα που με αφουγκράζεσαι είμαι ήδη νεκρή.

Φοβάμαι πως κι εσύ ακόμη δεν υπάρχεις.

Με ένα ελαφρύ σκίρτημα, σαν γέλιο νεογέννητο,

το πρωινό άστρο άφησε το χέρι του

κι έγειρε απαλά στο αριστερό μάγουλο του περιπατητή.

Δεν υπάρχω, του είπε. Μήτε κι εσύ είσαι εδώ.

Χθες βράδυ όμως έκλεψες για μένα δυο ανθούς.

Όλη τη νύχτα μιλούσες μέσα σου μαζί μου.

Κλείσε τα μάτια και νιώσε πως μυρίζω ολάκερος,

πως υπάρχω ολάκερος, για σένα.

Κλείσε τα μάτια και νιώσε πως υπάρχω μονάχη μου,

πως γεννιέμαι μονάχη μου, για σένα…

Φωτογραφία: Sabrina K.