Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

"Το ψωμί" ~ Ιωάννα Κρανίτη



Ανάμεσα στα χέρια μου από παιδί τα χέρια της μάνας μου.


Το ανθισμένο πρόσωπο της Άνοιξης με τη μυρωδιά του βασιλικού


και το ζυμωτό ψωμί στο τραπέζι.


Λειψές από χώμα οι γλάστρες μα της μάνας μου η έγνοια γεμάτη πάντα.


Φάε μια μπουκιά ψωμί, να σε κρατήσει, που πας νηστικό;


Ανάμεσα στα χρόνια μας η νιότη της και η παιδική μου ηλικία,


το χαμόγελό της κι ο θρήνος μου σαν έφευγε κάθε πρωί,


θρήνος ατέλειωτος στα σιδερένια κάγκελα της πόρτας.


Θα μεγαλώσεις, γελούσε πρόσχαρα ο ερχομός της,


θα μεγαλώσεις και θα γελάς μ’ αυτό.


Τα όνειρά της τα πρόφερε με τη δροσιά του απόβραδου


κάθε που την απόπαιρναν οι αναμνήσεις,


των γελαστών ματιών της η φωτιά άνθιζε στο μούχρωμα


και με έκανε να βιάζομαι να μεγαλώσω.


Κρυφά της έλυνα την ποδιά που αγκάλιαζε τη μέση της


κι εκείνη γελώντας μου ‘δινε το ζεστό ψωμί


το φυλαγμένο στις τσέπες της ποδιάς της.

 
Ανάμεσα στα χέρια μου από παιδί τα χέρια της μάνας μου.


Ανάμεσα στα χρόνια μου η γεύση απ’ το γλυκό ψωμί της...



Φωτογραφία: (πηγή) Φωτογραφίες Μνήμες Παράδοση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου