Ξέρεις γιατί;
Ήταν οι δρόμοι αδιέξοδοι
και οι πόλεις ανοχύρωτες
στη μέσα γη μου.
Στάχτες, τι όμορφα που απλώνονταν,
άνθρωποι ξένοι,
θάλασσα ακύμαντη με αχόρταγο βυθό
που όλο θεριεύει.
Πεινάς; Δεν έχω τίποτα, συγχώρα με.
Λίγο νερό μονάχα, για τη δίψα.
Κάτι κλωστές, στα ξέφτια τ’ ουρανού,
κάτι θλιμμένες νότες
που δεν αναγνωρίζουν την καταγωγή τους,
κάτι γλυκές ματιές που φύλαξα.
Κοίτα, φωτίζει αυτήν την ώρα ο ουρανός.
Να ξημερώνει άραγε ή μήπως είναι αυταπάτη…;
Φωτογραφία: Γιάννης Τσαρτσάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου