"Αποχαιρετισμός" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Απρόσωπο δωμάτιο νοσοκομείου

κρεβάτι τακτοποιημένο,

μνήμη αδύναμη με παρουσία διακριτική,

δάχτυλα αεικίνητα πάνω στην κουβέρτα.

Το θυμάσαι αυτό το κοριτσάκι μαμά…;

Το θυμάσαι..; κοίταξέ το, καλό δεν είναι…;

Ασφαλώς, για να είναι μαζί μας θα είναι καλό, ασφαλώς.

Τι όμορφα που απαντάς, καλή μου…

Πως υπάρχεις σ’ αυτές τις λέξεις, πόσο είσαι εσύ.

Τραβάς το σεντόνι, ισιώνεις τις ακατάστατες πτυχές, τακτοποιείς.

Έλα μου, κοίτα, έχω ένα βιβλίο να διαβάσουμε μαζί.

Διαβάζεις εσύ.

Αργά, σταθερά, κανείς δεν καταστρέφει τη μαγεία

κι ύστερα έρχεται εκείνη η ερώτηση

σαν με κοιτάς βαθιά μέσα στα μάτια:

σου αρέσει…;

Ω, καλή μου εσύ, γλυκιά μου Αγγελική,

θαρρώ σελίδες, πυκνογραμμένες σελίδες γίναν τα σκαλοπάτια σου

κι από εδώ ως του απέραντου την άγνωστη κοιλάδα

βαδίζεις όμορφα κι αργά με ένα χαμόγελο τρυφερό στα χείλη.

Καλή μου εσύ, αγαπημένη μου ψυχή,

παρηγοριά γλυκιά για τις φθαρτές στιγμές μου...

Σαν ανταμώσουμε θα έχω ένα βιβλίο να κρατώ,

σαν θα διαβάσεις, ξανά να με ρωτήσεις αν μ' αρέσει...