Αλήθεια είναι πως απ' τη φύση μου
προτιμώ τις ήσυχες συναντήσεις
και τις στιγμές που δε φοβούνται τη σιωπή
τις βλέπω πάντα με τρυφερότητα.
Οι άνθρωποι που δε μιλούν πολύ
έχουν συνήθως τη συμπάθειά μου.
Φαίνεται είναι πιο κοντά
στης ψυχής μου το περπάτημα
και η αδέξια φύση μου τους αναγνωρίζει.
Περνοδιαβαίνουν άνεμοι
στο νου μου συνεχώς,
τι κι αν τα πόδια μου στη γη πατάνε...
Φωτογραφία: Leila Ghasedak
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου