Στης μέρας το γέρμα
διστακτικός του ήλιου ο αποχαιρετισμός.
Αχόρταγες αναπνοές
στο σιωπηλό δρομάκι.
Πίσω απ' τους τοίχους
ζωές, άγουρες και παραγινωμένες,
ζωές πνιγμένες ή άρτι διασωθείσες.
Η άγνοια ετούτη με σώζει άραγε;
Φορώ κι εγώ
το καλοσιδερωμένο μου χαμόγελο τα πρωινά,
γεμίζω τις τσέπες μου με ανάσες
- να 'χω καλού κακού ένα απόθεμα -
κι όταν κλειδώνω
στρώνω ίσια το χαλάκι
έτσι, να 'ναι όλα στη θέση τους
στον κόσμο που μπορούν
τα χέρια μου να ελέγξουν...
Φωτογραφία: www.arte.rai.it
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου