"Στιγμές" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Πόσο μακριά με ταξιδεύεις,

δεν το χωρούν

του νου σου οι δρόμοι.

Από το άλφα της αρχής σου

δέθηκα σφιχτά

κι ένιωσα όλη την καμπύλη.

Μικρή σταγόνα

το δάκρυ σου στα χείλη μου,

αλάτι που τη γλώσσα μου ξυπνάει.

Να πω, να γράψω,

να ξορκίσω το κακό,

να γίνω λεύτερη ψυχή,

να σε φωνάξω.

Σαν αλυκή είναι οι στιγμές

και σε μαζεύω…

Φωτογραφία:  Motoi Yamamoto  (κατασκευή από αλάτι)