Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

"Βροχή" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Βροχή συλλαβιστή κι αμέριμνη,
βροχή αχόρταγη κι αγαπημένη,


ύδωρ αγιασμένο της ψυχής 
κι ευπροσήγορη ματιά της μοναξιάς μου.


Καιρό τώρα δεν μου μιλάς,

δεν σου μιλώ κι εγώ, 

συμμετρική όσο να πεις η απουσία.


Φύλαξα όμως λέξεις και στιγμές, 
δικές μας λέξεις και στιγμές, 
ταξίδι εαρινό που αγάπησε η ψυχή μου.

Ήρθες στον ύπνο μου εχθές, δεν ξέρω αν το κατάλαβες. 
Ήρθες και μου άφησες μια αγκαλιά 
και δυο γλυκά φιλιά στο προσκεφάλι.

Δεν βρήκα εσένα το πρωί μα, κάτι από σένα, 
κάτι που θέλησες να δώσεις.
Βροχή συλλαβιστή για σένανε, 
βροχή δική μου, χωρίς εσένα...


Φωτογραφία: Σάββας Αυγητίδης

Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017

"Συνάντηση" ~ Ιωάννα Κρανίτη



Ήταν αμέτοχες οι ώρες, έτσι νόμιζα.

Απέναντι σε μένα και σε ό,τι δικό μου

μια σιωπηλή, αδιάφορη καθημερινότητα
ίσα – ίσα για να αναμετριέται
της ψυχής το μέγεθος
και της μικρής μου έπαρσης η υποταγή.
Είδα τα μάτια σου.
Κόκκινα, δακρυσμένα.
Δυο σταλαγματιές μέλι θυμαρίσιο
λίμνες απέραντες, με αέρα μοσχοβολιστό
από αγριοθύμαρο και ρίγανη ξερή.
Καλοκαίρι, μάτια μου.
Καλοκαίρι δικό μου.
Απέναντι σε μένα ήσουν εσύ 
κι εγώ ένα ντρέπομαι κατάφερα μονάχα να ψελλίσω.
Ντρέπομαι για τα δεν που άφησα να περάσουν 
για τα λίγα μου που δεν κατάφερα να πληθύνω 
για τα πολλά μου που ήταν λιγοστά.
Μα πιο πολύ για τα καλοκαίρια που άφησα απροστάτευτα, 
για τα καλοκαίρια που αρνήθηκα να ζήσω...


Ζωγραφική: Max Ernst

Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

"Απόγνωση" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Δεν αντέχω τις παρουσίες απόψε 
δε με πάνε τα βήματά μου πουθενά.
Στάζει η φωνή μου στα σοκάκια της πόλης.
Βραχνή υγρασία…


Κλωστές αιμάτινες
στα ξέφτια της κουρτίνας απόψε.
Για να μη μείνει το σπίτι γυμνό,
για να μην είναι η ζωή ανύπαρκτη.

Κι ο πόνος, ακατέργαστος.
αγκιστρώθηκε πάνω μου
ώρες, μέρες ολάκερες, με καταδιώκει.

Θέλω τις στιγμές μου
το χρόνο μου θέλω!
Πάρτε από μπρος μου 
την πνιγερή σας ομορφιά.
Δεν είναι για τα μάτια μου το γέλιο
που κολλάει στα πρόσωπά σας.

Σκάβω στο μυαλό μου νύχτα μέρα
χειρώνακτας εργάτης
σε ματωμένες σήραγγες.
Υποκριτικά ψευτοδιλήμματα
σπέρνετε ολόγυρά μου.
Καταραμένη σπορά ξεπουλημένης ζήσης.

Πάρτε από μπρος μου
τα γλυκανάλατα βλέμματα
που βαθυστόχαστα τάχα
δείχνουν τις ψυχές σας.
Καταραμένο γέλιο που’ χασε
τους δρόμους της καρδιάς.

Γυρνώ τα μάτια στο μεγάλο ουρανό
σφίγγω τα χέρια μου βαθιά
στις τσέπες του πανωφοριού μου.
Ίδιο από χρόνια τούτο το πανωφόρι.
Ίδια από χρόνια σφιγμένα τα χέρια μου.

Να κατεβάσω ένα άστρο απόψε
και ν’ απαγγείλω μπροστά του
τους ποιητές που φύγανε.

Ν’ αγιάσω την ψυχή μου
σε στίχους ανυπότακτους
και σε κραυγές απόκοσμες να σε βαφτίσω
κορμί χωμάτινο
υγρό να σε κρατήσω.

Να κατεβάσω ένα άστρο απόψε
να μου μιλήσει για ζωή
κι ανάξιο θάνατο.

Μα, ένα άστρο ανυπεράσπιστο
πώς να χωρέσει
σ’ αυτά τα χέρια τα λειψά,
τα κουρασμένα…



Φωτογραφία: Leonid Tishkov

Σάββατο 4 Μαρτίου 2017

"Άνοιξη" ~ Ιωάννα Κρανίτη


Τι να σου κάνει και η Άνοιξη;

Πώς ν' ανασάνει με τόσες προσδοκίες...

Έπειτα είναι και οι ευχές,

πλήθος από ευχές,

όσο και να 'θελε

αδύνατον να μην τρομάξει...

Φωτογραφία: arttravel.gr