"Σιωπή" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Είναι πολλά που δεν είπαμε

μα κι αν λέξεις φτιάχναμε τι μ΄ αυτό;

Αποβραδίς θ’ άρχιζε η ομίχλη να πέφτει,

θα συστηνόταν εναγώνια η μοναξιά

και θα ντυνόταν αδέξια η σιωπή

σ’ εκείνη την κανονικότητα που απεχθάνομαι από χρόνια.

Καλύτερα που δεν μιλήσαμε,

ανθρώπου μάτι δεν μας είδε στη ζωή να ασελγούμε.

Αλήθεια, θυμάσαι τι θα πει ονειρεύομαι;

Είναι εκεί, σιμά, σε εκείνο το από καιρό αντέχω…;

Φωτογραφία: scarecrow

"....." ~ Ιωάννα Κρανίτη

Ξέρεις γιατί;

Ήταν οι δρόμοι αδιέξοδοι

και οι πόλεις ανοχύρωτες

στη μέσα γη μου.

Στάχτες, τι όμορφα που απλώνονταν,

άνθρωποι ξένοι,

θάλασσα ακύμαντη με αχόρταγο βυθό

που όλο θεριεύει.

Πεινάς; Δεν έχω τίποτα, συγχώρα με. 

Λίγο νερό μονάχα, για τη δίψα.

Κάτι κλωστές, στα ξέφτια τ’ ουρανού, 

κάτι θλιμμένες νότες

που δεν αναγνωρίζουν την καταγωγή τους, 

κάτι γλυκές ματιές που φύλαξα.

Κοίτα, φωτίζει αυτήν την ώρα ο ουρανός. 

Να ξημερώνει άραγε ή μήπως είναι αυταπάτη…;

Φωτογραφία: Γιάννης Τσαρτσάρας

"Το ψωμί" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Ανάμεσα στα χέρια μου από παιδί τα χέρια της μάνας μου.

Το ανθισμένο πρόσωπο της Άνοιξης με τη μυρωδιά του βασιλικού

και το ζυμωτό ψωμί στο τραπέζι.

Λειψές από χώμα οι γλάστρες μα της μάνας μου η έγνοια γεμάτη πάντα.

Φάε μια μπουκιά ψωμί, να σε κρατήσει, που πας νηστικό;

Ανάμεσα στα χρόνια μας η νιότη της και η παιδική μου ηλικία,

το χαμόγελό της κι ο θρήνος μου σαν έφευγε κάθε πρωί,

θρήνος ατέλειωτος στα σιδερένια κάγκελα της πόρτας.

Θα μεγαλώσεις, γελούσε πρόσχαρα ο ερχομός της,

θα μεγαλώσεις και θα γελάς μ’ αυτό.

Τα όνειρά της τα πρόφερε με τη δροσιά του απόβραδου

κάθε που την απόπαιρναν οι αναμνήσεις,

των γελαστών ματιών της η φωτιά άνθιζε στο μούχρωμα

και με έκανε να βιάζομαι να μεγαλώσω.

Κρυφά της έλυνα την ποδιά που αγκάλιαζε τη μέση της

κι εκείνη γελώντας μου ‘δινε το ζεστό ψωμί

το φυλαγμένο στις τσέπες της ποδιάς της.

 

Ανάμεσα στα χέρια μου από παιδί τα χέρια της μάνας μου.

Ανάμεσα στα χρόνια μου η γεύση απ’ το γλυκό ψωμί της...

Φωτογραφία: (πηγή) Φωτογραφίες Μνήμες Παράδοση

"Για μας θα μιλώ" ~ Ιωάννα Κρανίτη

Για μας θα μιλώ

και θα φεύγω ή θα στέκομαι,

θα υπάρχω.

Θα μιλώ και θ’ αφήνω πίσω μου τα φοβερά μυστικά

που τίποτα δεν ήταν και τίποτα δεν μπόρεσαν,

που τίποτα δεν πρόσθεσαν στου φεγγαριού

το  απέραντο τέλος.

Θα ξανάρθεις όταν τα νέα μέσα σου

θα κατοικούν σιωπηλά,

όταν τα ανοιχτά χέρια μου

θα ζητούν να σε περιέχουν

μα εσύ θα έρχεσαι και θα φεύγεις,

θα δέχεσαι και θα διώχνεις,

θα ζητάς και θα θυμώνεις με της αποδοχής

το αδέξιο κάλλος.

Για μας θα μιλώ,

ακόμα κι αν δεν μπορώ ή δεν μπορείς,

ακόμη και αν δεν θέλω ή δεν θέλεις.

Για μας θα μιλώ,

θα μιλώ και θα σιωπώ, καθώς ο χρόνος θα κυλά

και θα ζητά την πληρωμή μας…

Φωτογραφία: Scott Crocker