Λίγη απ’ τη σκόνη των μεγάλων δρόμων,
εκείνη που δεν πρόφτασε
απ’ τη βροχή να ξεπλυθεί.
Λίγο απ’ της μνήμης το παράπονο,
το διπλωμένο τακτικά
και φυλαγμένο από καιρό στο πάνω ράφι.
Κάτι βράδια, λίγο πριν ξημερώσει
μας ακούω να μιλάμε ψιθυριστά
και να διαφωνούμε,
αν είναι οι ώρες υπαρκτές
ή αν ο χρόνος δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα,
αν με προσέχεις όταν σου μιλώ
κι αν ακολουθώ χωρίς κριτική τις συμβουλές σου.
Θα διαβάζουμε δυνατά,
σαν να ζούμε στων άλλων τις ζωές,
θα μιλάμε με τις λέξεις που τίποτα
δεν μπορούν να μας κάνουν.
Η σκόνη κατακάθεται έτσι κι αλλιώς,
η μνήμη αδυνατίζει
και οι βροχές όλο και συχνότερα μας επισκέπτονται.
Σκέφτηκα ν’ απλώνω στις καρέκλες τα παράπονα,
μακριά απ’ την επίμονη υγρασία.
Δεν μπορεί, κάποτε θα ‘ρθει η στιγμή που θα στεγνώσουν.
Βροχή αδιάκοπη, ξανά και ξανά, σταγόνες ζωηρές
που έρχονται και φεύγουν διακριτικά, μες στη σιωπή τους.
Ανθισμένα χρυσάνθεμα, λιγομίλητα,
στέκονται στην άκρη του δρόμου.
Δυο παιδιά, διασχίζουν χέρι – χέρι την άσφαλτο.
Μια αγκαλιά ομορφαίνει τον αδιάφορο δρόμο...
Φωτογραφία: Neha Chandaliya
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου