"Άτιτλο" ~ Ιωάννα Κρανίτη ~

Χρειάστηκαν αρκετές κλεμμένες στιγμές 

για να διασώσει ο νους τη μία και μοναδική 

    που θα μπορείς με λέξεις άηχες να τη φωνάζεις. 

 Στο κατάστρωμα ενός πλοίου  

 ή στο άπλωμα μιας ακρογιαλιάς   

 

     στο βυθισμένο βλέμμα της κούρασης  

     ή στο παθιασμένο καρδιοχτύπι μιας παραδοχής 

  

   που δίχως άλλο θέλησε να δεθεί μαζί σου. 

  

    Στιγμές σημειωμένες πρόχειρα σε μικρά χαρτάκια  

 

    κι αποφάσεις που πάρθηκαν καθ’ οδόν 

    από τη μια άκρη του σπιτιού ως την άλλη.

       Διασχίζεις αδιάκοπα το πριν και το μετά,   

    αδημονείς μα στωικά υπομένεις.  

       Θέλω, φωνάζεις και ίσα που μπορείς να σε ακούς, 

 

      μια τόση δα ρωγμή στην Άνοιξη πώς να χωρέσει τη φωνή σου;

Θέλεις, φοβάσαι κι αγαπάς.  

  

    Κι όμως, το ξέρεις πια τόσο καλά,   

     μία στιγμή είναι αρκετή,  

     να διασωθούν ο νους και η ζωή σου…

Ζωγραφική: Vangelis Rinas